Momenten van waarde

Genieten van de kleine, bijzondere momenten op een dag. Dát is de kunst van het leven op z'n mooist leven. Dat is niet makkelijk, vooral wanneer er zoveel kinderen in je klas zitten dat je soms zou moeten denken... pffff, waar is het gat in de grond om nu weg te zakken? Maar gelukkig heb ik daar helemaal geen tijd voor om bij stil te staan, want waar het ene kind op je schoot zit om te troosten, heeft de volgende haar vinger tussen de deur en de derde die om hulp roept volgt zo-je-weet op het moment dat je met nummer twee bij de kraan staat en nummer vier om hulp roept met knippen. Dus nadenken over rust, reinheid, regelmaat is er niet bij tijdens het lesgeven aan 34 kinderen. Ik ben al lang blij als we de most important things hebben gedaan en het overgrote deel veilig en blij bezig is.

Maar toch zijn er gelukkig nog steeds kleine, bijzondere momenten én merk ik ze ook op. Want eigenlijk zijn ze er iedere dag wel, maar laat ik ze zo snel ondersneeuwen door de zorgen, problemen en lastige kwesties die allemaal veel belangrijker en urgenter lijken. Dat is nog maar de vraag! Wat heeft meer waarde?
Een moment van verdriet door afgepakt speelgoed of een moment van blijdschap door samen spelen-samen delen.
Een moment van boosheid over een niet opgeruimde tafel of een moment van trots op het kind dat eindelijk zelf zijn jas dicht ritst?
Een moment van zuchten, omdat er weer één in de broek heeft geplast of een moment van applaus voor alle kinderen stil in de kring?
Ik denk dat duidelijk mag zijn dat de laatst genoemden allemaal velen malen meer onze aandacht verdienen dan de eersten. Toch zijn leerkrachten, (groot)ouders, begeleiders en andere opvoeders veel meer bezig met die eersten... vreemde wereld.

En dan zijn er nog de momenten die een sterretje verdienen! Vanmiddag waren alle jassen dicht geritst en stonden alle kinderen keurig (nou ja, de meesten) in de rij toen er één opmerkte: juf, het regent! Oké... en nu? We gaan toch lekker naar buiten jongens, dan maar zonder speelgoed, want we moeten gewoon even rennen vinden jullie ook niet? JAAA! Fijn, is de juf het helemaal mee eens. Maar... niet door de plassen en als je een paraplu hebt, dan mag je er alleen mee lopen, NIET mee rennen. Afgesproken? Knikkende gezichtjes. Goed zo. Op naar het schoolplein...

Eenmaal buiten keken we eerst naar de hemel, op zoek naar de regenboog. We hadden in de klas namelijk ook ons zonnetje al gespot, dus wie weet... Maar zulke dikke grijze wolken zorgden ervoor dat er geen boog te zien was. Of, toch wel?
Ja, daar juf!
Aha! Dat is niet de regenboog, kijk maar, zie je rood of paars of groen? Nee, hè? Alleen maar geel en wit. Weetje, dat is een zonnestraal die door de dikke wolken heen prikt.
Maar juf, het lijkt wel of hij beweegt...
Dat komt door de wind. Kijk, die blaast de wolken weg. Maar de zon kan niet bewegen, die staat altijd stil. Doordat de wolken wegwaaien lijkt het ook net of de zonnestraal beweegt, mooi hè?

Vervolgens ging het weer van de regen in de... nee, niet in de drup, maar in de hagel over! En dat was leuk! Rennen, vangen, handen op je hoofd, rapen van de grond, onder een afdakje staan, lachen om de hageltjes bij elkaar in de haren. En kijk, een hagelsteentje in je hand smelt! Hoe komt dat? Ja, je hand is warm! Weten jullie nog wat hagel in het Engels is? Heelstoons. Ja, goed zo, hailstones! (Ze wisten het echt, zo knap!)

Van de wind hadden we vanochtend al genoten en zo om gelachen, want de haren van de juf gingen helemaal door elkaar, we konden haar ogen niet eens zien toen ze met ons wilde praten! Ik werd vierkant uitgelachen, o wat een schik!

Vanmiddag brak toch ook de zon nog door toen we buiten waren, want de wind blies zo hard! Alle wolken dreven naar de kant van het fietsenhok en aan de kant van de zandbak werd de lucht helemaal blauw. Wauw! De regen, de hagel, ze waren gestopt. Maar wat een geweldige middag hebben wij gehad! Nu snel naar binnen, want de juf schrok van de tijd. En dan zou je nog bijna je humeur verliezen, omdat het grut allemaal snel-snel-snel om half 4 weer in de rij moet staan naar buiten. Dacht het niet! Laten we maar genieten van deze geweldige momenten, ze worden ons geschonken. Niet om van in de stress te raken, maar om ons over te verwonderen, om samen te genieten, om samen te danken!

Denk eraan hè, er is niets meer waardevol dan déze momenten. Dus er mag ook niets meer aandacht krijgen in ons hoofd dan dit.

Ja, ik doe mee met proberen, het lukt me nog lang niet altijd, maar elke keer dat het wel lukt ben ik ervan overtuigd dat dit is zoals het zijn moet. En jij?