Rennen!

Dag beste mensen!

Er ligt weer een bijzondere week achter de rug, tenminste… ik heb weer van alles te vertellen! Laten we het daar maar op houden. Vorige week zondag begon dat in de kerk: bij de afkondigingen werd genoemd dat het die vrijdag daarvoor Wereldvrouwendag was. De voorganger stelde daarom aan de mannen voor om even een applaus te geven. Alle mannen en jongens stonden op en wij kregen een staande ovatie! En zo trots en met bewondering als de mannen keken, zo blij verrast en dankbaar glimlachten wij terug. Erg leuk! Zulke spontane dingen zou ik in onze kerk ook wel waarderen, zeg! Hebben jullie er nog bij stil gestaan? (Ik kan het me niet voorstellen eerlijk gezegd…)

Vervolg zondag…
Voordat ik naar de kerk ging, heb ik nog even een wandeling gemaakt en geprobeerd om wat foto’s te maken van vogels. Nouja, dat is niet echt gelukt. Jullie mogen gaan zoeken… maar geniet vooral van de natuur er omheen. Ook heb ik even het lentegevoel vastgelegd. Daarmee wil ik maar aangeven dat ik me goed kan inleven dat je zin hebt in de lente! Lekker de was buiten laten wapperen en de lammetjes die straks weer in de wei rondhuppelen. Hier zie ik het al weken, maar dit is wel een mooi moment om de plaatjes te delen hè.

In de middag zijn we weer naar het strand van La Bay geweest. We zitten niet zo ver bij de oceaan vandaan, maar wel zo ver dat je er met de auto naartoe moet. En dan is het een klein half uur rijden, hobbelen wel te verstaan. Maar dan heb je wel wat! De oceaan is echt heel mooi blauw en lekker warm water. Maar zout! Het strand bestaat uit vrij hard zand (grote korrels dus) en is vies van zeewier en afval – er staan geen prullenbakken. Er komen weinig mensen op de plek waar wij komen, maar afval spoelt vooral veel aan doordat mensen dat in de rivieren gooien en zo komt het via de zee weer terug op het land. Mensen gaan hier ook niet ‘voor de leuk’ naar het strand, ze hebben wel iets beters te doen en het kost natuurlijk veel tijd om er heen te reizen: alles gaat met de voet. Soms zie je een kind op een ezel, maar eigenlijk zijn die bedoeld om spullen te vervoeren. En als je al dagelijks loopt om ergens je eten te kopen of verkopen, dan is het niet zo aantrekkelijk om ook nog een ritje naar het strand te maken. Dus voordeel voor ons is dat het lekker privé is. Afgelopen zondag stond er heel veel wind: hoge golven dus! En toen ik eenmaal op het strand lag met een Margrietje voor me neus… spoelde er plotseling en hele golf water over me heen! Alles nat! Maargoed, de rest was ook al naar boven verplaatst en ik was zo eigenwijs om af te wachten tot het water mijn tenen raakte. Maar zo vriendelijk was de oceaan niet: ik werd direct tot in mijn nek geraakt. :-)
Toen we weer terug aankwamen in Passe Catabois, sprak Anne Marie ons aan: de tijd was een uur verzet! Bijzonder hè! Is voor de Haitianen niet nodig, maar ze gaan mee met Amerika. Daar was de tijd een uur vooruit gezet, dus gebeurt dat hier ook. En dat kom je dus te weten door het mondeling aan elkaar te vertellen. Niemand die het van tevoren wist, want de kerk was bijvoorbeeld gewoon op de oude tijd begonnen. De meeste mensen weten het nu wel, omdat de kliniek deze week natuurlijk de nieuwe tijd heeft aangehouden. En ik dus ook: dat is wel even wennen. Moet echt de wekker zetten en het is gek om in het licht te beginnen met koken. Maar alles went… Tot dat bij jullie de zomertijd begint, zit er dus 5 uur verschil tussen ons.
Kijkmiddag
Maandag was er de kijkmiddag bij ons in de klas. De kinderen hebben hun werk laten zien en papa en mama hebben geboeid geluisterd naar hun verhalen en gekeken. Leuk om de meiden zo trots te zien! Daarna heb ik Rob en Anne Marie uitgelegd wat ik in de klas met de kinderen doe en hoe het gaat met hun ontwikkeling. En ik was heel erg blij om achteraf te horen dat ze tevreden zijn, dat doet me heel erg goed!

Een leuke dag
Donderdag hebben we hier een hele leuke dag beleefd, tenminste: ik kon op die dag van veel dingen genieten. Ben trots geweest, heb gelachen en me verwonderd, gesmuld en de zon aanbeden. Ik zal eens even vertellen hoe die dag zo verlopen is. Allereerst kan ik niet anders dan God te bedanken dat het zo’n leuke dag was, want het ligt niet alleen aan al die leuke dingen die toevallig op één dag gebeuren. Het ligt er vooral aan hoe ik naar al die leuke dingen kijk en hoe ik ze op die momenten wil beleven. Door ’s ochtends eerst bewust te vragen of Gods Geest vandaag weer plaats wil nemen in je hart, om met open ogen en met wijsheid en liefde naar de wereld te kunnen kijken, sta je toe dat je kunt genieten van ‘van alles’. In de klas moest ik erg lachen om Anne-Rose. Gelukkig kon ze zelf ook glimlachen, omdat ze zag dat ik het zo grappig vond! ;-) In haar spellingschrift had ik raadsels geschreven om te oefenen met woorden met -aai-, -ooi-, -oei-. Zo was het antwoord bij ‘dit doe je als het gras te lang is’: maaien. Dat wist ze. Maar de volgende begreep ze niet ‘dit doe je als de takken te lang zijn’. Als een rasechte Haitiaan kon ze niets anders bedenken dan: “hakken?”. Tja, dat doen ze hier inderdaad: met die grote manchetti-messen waar ik al eens over schreef. Na mijn lach vertelde ik hoe we dat in Nederland doen, we gaan de takken ‘snoeien’, Anne-Rose. :-D

’s Middags hebben we ook heerlijk gegymd en dat is best bijzonder! Vrijwel iedere gymles bestaat voor zo’n 75% uit opvoedkunde en je begrijpt dat dit niet altijd door de gezelligheid komt. Maar deze keer waren en bleven ze alle drie gemotiveerd en vriendelijk naar elkaar en zelfs ook nog naar mij, haha! We hebben lekker gehinkeld en een leuk tik-spel gedaan. Een goede combinatie, want bij het hinkelen hoef je niet zo intensief je lichaam te gebruiken, dus dat kan leuk tussendoor. Ik heb ze na de les dus de hemel in geprezen dat we de middag zo leuk konden afsluiten. “Daar krijgen we dan wel een pluim voor hè?” Ja, dát weten ze wel slim aan te pakken!

In de namiddag zijn Clasien en ik lekker gaan hardlopen. Doordat het uur verzet is, is het nu nog best wel warm. We gaan om 5 uur, want om 6 uur gaat Clasien eten en wil ik ook echt begonnen zijn met koken. En daarvoor willen natuurlijk nog even douchen. Maargoed, ik wen er maar vast aan, want over een paar maanden is het vast nog véél warmer. Toen we langs een lokale basisschool kwamen, waren daar de kinderen net uit. Ze stonden allemaal in hun blauw geruite blouses buiten. Ongegeneerd en zonder aan de kant te gaan staan ze ons al van verre aan te staren. Wij liepen op dat moment, maar wilden wel weer gaan rennen. Dus toen we met ‘Bonsoir!’ alle kinderen voorbij waren ging de pas er weer in. Maar niet alleen bij ons… vrijwel alle kinderen kwamen rennend en gillend achter ons aan. En lachen! Dat zijn we wel gewend, maar meestal is dat vanaf de zijlijn: je wordt keihard uitgelachen als je hier zo gek bent om te gaan rennen. Maar deze kids deden in hun speelsheid gewoon mee. Ontzettend leuk! Toen we bij de rivier kwamen en wij afsloegen om er verder langs te rennen, stopten de kinderen. Zij moeten daar oversteken om naar de dorpjes aan de overkant te gaan.
Daarna heb ik me lekker gewassen onder de koude douche, dat blijft gilletjes slaan in het begin, maar vervolgens is het heerlijk. Echt waar! Omdat ik veel kerriepoeder heb gekregen wilde ik deze avond lekker rijst met gewokte kool eten, in de kerriepoeder. Ook dat smaakte goed, al was ik ook blij dat ik er nog wat soorten ui en een worteltje doorheen had gedaan. Zoveel smaak had de kerriepoeder nou ook weer niet, dus de volgende keer gaat het strooidekseltje eraf en lepel ik er wel wat uit. Maar toch is het hier genieten van het eten hoor, gewoon omdat je zo dankbaar bent dat je eten kunt kopen en dat het er is.

Regen!
Woensdag was het biddag en ik weet dat er in Nederland ook gebeden is of er regen mag vallen in Haiti. Nou, dat gebed is gehoord: vrijdag heeft het weer een hele dag staan regenen. Zaterdag nog een wat bewolkte dag, maar ook wel zon. En zo zien we de natuur steeds is mooier worden hier, kijk maar eens naar het groene gras op de foto. Dat was werkelijk allemaal dor en droog toen ik hier kwam, misschien kan je dat nog wel op het filmpje zien van de eerste week.
Andersom heb ik hier ook voor Nederland gebeden woensdag, want ik begrijp dat de crisis steeds meer het gewone leven gaat raken. Ik hoop dat jullie nog allemaal vrij zeker zijn van je werkplek. Ook al wordt het salaris misschien minder, als je maar werk houdt… dat lijkt me echt het meest belangrijk. Verder besef ik hier heel erg hoe belangrijk het is om te weten dat de vruchtbaarheid van het land en de overvloed aan eten in de supermarkt, een cadeau is van Boven.

Smullen!
Deze zaterdag 16 maart is mijn vader jarig! En wat wil het toeval: Jacqueline kwam in de ochtend chocolademuffins brengen. Dus ik heb het hier ook kunnen gedenken en wens pap nog een gezellige avond toe! En Jacqueline natuurlijk hartelijk bedankt voor de muffins, want die zijn een weldaad voor de tong. :-D

Tot de volgende keer allemaal! Groetjes van Anne