Sfeer!

Hallo daar in het koude Nederland!

Denk ik precies op het goede moment met mijn lente-plaatjes te komen, blijkt het bij jullie nog steeds zo winterachtig te zijn! Ik hoop maar dat je daar ook van kunt blijven genieten, want als je alleen maar verlangt naar wat komt, dan mis je heel wat mooie momenten in het heden. :-) Ik ga jullie weer eens bijpraten over afgelopen week en zal ook laten weten waarom ik voor de titel ‘sfeer!’ heb gekozen. Het is namelijk een aantal keer voorgekomen dat er iets gebeurde of dat ik iets beleefde wat ik een typisch sfeertje vond hebben.

Vriendinnen
Vorige week zaterdag (16 maart) heb ik met drie heel goede vriendinnen geskyped! En dat was erg leuk! Het was nog de vraag of het zou lukken, aangezien de dag begon met veel bewolking. Maar in de loop van de dag klaarde het steeds verder op. Dus nadat ik mijn vader had gefeliciteerd en een beetje in de feestsfeer probeerde te delen met een ballon en toetertje, heb ik ook nog mijn vriendinnen gesproken. En het was heel fijn om te merken hoe ‘gewoon’ dit eigenlijk was. Voor hen is het denk ik vreemder om mij zo te zien, dan andersom. Maar voor mij was de sfeer daar zo herkenbaar en vertrouwd, ik wist hoe gezellig het moest zijn en had geen heimwee-gevoel, maar kon er gewoon even in delen! En dat is wel erg leuk natuurlijk. Daarnaast had één van hen big news: ze is ten huwelijk gevraagd! Helemaal geweldig! En dat betekent dat er nu al twee van de vijf binnenkort een nieuwe burgerlijke staat hebben. Wiehoe!

Zaterdagen
Ik ga maar direct verder wat ik vorige week zaterdag nog meer heb gedaan: samen met Clasien een suuuuuper lekkere pizza gemaakt en opgegeten! Allebei een halve bedekt met plakjes Unox-worst (smokkel uit Holland) en een halve met tonijn. Mmmm! Het was wel ontzettend veel, dus nadat we er zo van genoten hadden besloot ik Clasien weg te brengen naar het huis van Rob waar ze op visite zou gaan. Even een loopje. Toen we daar aankwamen zaten de kinderen alle drie lekker op de bank een film te kijken. Stille, donkere, maar ook gezellige sfeer! Dus wij zijn lekker tussen hen in gekropen en hebben meegekeken. Ondanks de eigenlijk-te-volle maag, toch een heerlijk avondje gehad!

En deze zaterdag 23 maart zijn Clasien en ik vroeg uit bed gegaan. Om 6.15 begonnen we met onze wandelclinic over bergen en door dalen. We hebben anderhalf uur gelopen en vooral: genoten! Het was een prachtige tocht en waar we voor gingen hebben we gezien: de zonsopgang. Ik heb er foto’s van geprobeerd te maken, maar het is echt niets vergeleken bij het echie, zo’n mooie gouden gloed. En de wolken die allerlei kleuren hebben zo ’s ochtends vroeg. De zon verschijnt hier erg snel, dus we hebben in het begin stevig de pas erin gehouden, want in een kwartier was het al van donker naar schemerlicht waarbij je kleuren kunt onderscheiden. Moet je denken! En we wilden natuurlijk wel boven op de berg zijn om de zon te kunnen zien. We zijn ook nog bij een vrouwtje geweest met een fleurig huisje en allerlei potjes en plantjes eromheen. Mooie foto’s kunnen maken, maar die wilde zij natuurlijk ook wel. Tja, in ons beperkte Frans en zij met het hare om het te verstaan, hebben we kunnen communiceren dat dit niet ging. “C’est pas possible en papier. C’est digital, pas en papier.” Gelukkig bleef ze vriendelijk en hebben we vrolijk gedag gezegd en onze weg vervolgd.

Vanavond gaan we weer pizza maken, maar nu voor allebei een halve. Dat is wel genoeg! De andere helft van het brood (want het is geen pizzadeeg waar we het van maken) hebben we vanmorgen bij het ontbijt genomen: lekker roosteren in de pan. Deze middag valt er weer regen, dus ik ben zojuist van mijn terrasje naar binnen verhuisd. Sfeer op het moment: opgesloten gezellig. Kaarsje aan om dat te versterken!

Nog meer sfeer met de kinderen
Niet alleen zaterdagavond was het gezellig met de kinderen bij de film. Maar ook donderdag hebben we er zo knus bijgezeten. Die dag gaan we ’s middags altijd gymmen. Iets voor tweeën vertrekken we dan. Nu begon het rond half 2 te druppen en om kwart voor 2 regende het. “Dat wordt geen gym vandaag, meiden. Morgenmiddag gaan we het proberen, dan gaan we nu Creatief doen.” Maar met dat we dat besloten hadden veranderde de regen in de drup en de meiden hadden zoveel zin in flessenvoetbal, dat we toch maar op weg zijn gegaan. We hebben even kunnen voetballen, maar toen begon het toch weer te regenen. “Doorgaan, meisjes, we zijn niet van suiker!” “Ja, u bent zo thuis en kunt droge kleren aantrekken. Ik heb geen zin hierin en het is niet goed voor mijn haar.” Papa en mama mogen raden wie van hun kids dat was. ;-)
Het was nog voor half 3, dus heb ik de kinderen bij mij thuis op bed geïnstalleerd. Met z’n drietjes op een rij en ik ervoor met een boek op schoot. Onder het gerikketik van de regen heb ik heerlijk mogen voorlezen uit het eerste boek van de Kronieken van Narnia: De leeuw, de heks en de kleerkast. En de betovering in het verhaal, heerste ook bijna in mijn kamer. Maar dit was een andere betovering: die van wat voorlezen doet met kinderen. Ik kan daar zo van genieten! Muisstil en toen ik even pauzeerde om ze wat te drinken te geven, moest ik wel vlug weer verder gaan op het moment dat ik zelf weer zat met mijn beker. Om 3 uur kwam Rob hen ophalen, tot die tijd hebben we samen een spannende en gezellige sfeer beleefd. :-D

In totaal heeft het niet meer dan een uur geregend trouwens, maar het is wel prachtig om te zien hoe de natuur er van opfleurt. De struiken voor mijn huis waren allemaal dor en droog, nu zijn ze helemaal bedekt met groene bladeren en kan ik steeds minder over het veldje kijken dat erachter ligt door de begroeiing.

Vloek in je onder...
Tja, wat moet je je daar nu bij voorstellen hè? Nou, afgelopen week zijn er onderbroekendieven bij het gastenhuis geweest. De wachter zat niet op zijn plekje, dus een paar Haitianen zagen hun kans om Nederlandse onderbroeken van de waslijn af te halen. Mijn nachtpon hing er naast, maar die lieten ze hangen. Bij Clasien hing een hele rij was, maar alleen drie onderbroeken zijn meegenomen. Vreemd hè? Maar toch te verklaren: slipjes zie je natuurlijk niet wanneer je ze draagt, dus niemand komt erachter dat het gestolen goed is wat je onder je kleren draagt. En waarom zouden ze die nou net bij de Nederlanders stelen? Volgens Rob is ook dat uit te leggen: daarvan weet je vrijwel zeker dat er geen vodoe-vloek op rust. Hmm, nee, dat zou ik ook liever niet onder mijn kleren dragen nee… Gelukkig mag ik weten dat vodoe niet in mijn leven heerst, maar een Andere macht. Die zelfs de dood heeft overwonnen! Bij de lokale bevolking is het soms nog lastig om dat te laten doordringen: je bent vrij, vodoe is er en bestaat, maar wanneer de Heere Jezus in je hart woont, dan heeft vodoe helemaal niets meer te zeggen.

Geuren en geluiden
Dat zijn twee dingen die veel invloed hebben op sfeer. Dat besef ik ook wanneer ik ’s avonds in bed lig en luister naar de geluiden die ik hier hoor. Die zal ik thuis niet meer horen. Het is wel te vergelijken met het slapen in een tent: krekels en andere nachtdieren hoor je constant. En binnen hoor ik steeds vaker muggen, dus sinds deze week smeer ik me ook in met anti-muggenspray. En die geur… doet me dan weer denken aan een vakantie op Sicilië met mijn ouders en Erik. Ik denk dat we het daar ook gebruikten, want hoe ik daar anders bij kom…? Wat ook heel bijzonder voor mij was, is dat ik een vuurvliegje heb gezien! Blijkt hier heel normaal te zijn, maar ik zag hem van de week pas voor het eerst. Nouja, zag? Ik lag in bed met mijn ogen open, maar zonder lenzen in of bril op. Ineens zag ik naast het maanlicht door de ramen, ook een ander licht. Een heel fel puntje dat bewoog. Het leek wel te vliegen! Maar meer dan een vaag stipje was het niet, maar toch vond ik het bijzonder. Dat een dier dat leeft, zelf licht geeft. (Om te bedenken hoe dat lichtje eruit zag voor mij, voor mensen die gezonde ogen hebben: je zit in de auto en het regent hard op de snelweg, je kijkt door het raam waar de druppels zitten. De lampen van andere auto’s lijken nu groter, maar minder fel: het is een bredere lichtbundel geworden.)

En de geur die hier ook veel voorkomt: het maken van houtskool. Het doet me denken aan de barbecue in Nederland!
Over eten gesproken: Clasien en ik hebben afgelopen week een keer samen gegeten bij de lokale lunchroom op de hoek. Deze vrouw maakt lekkere pasteitjes van deeg dat lekker luchtig en krokant is gebakken/gefrituurd. Erg vettig van de olie, maar lekker! Er zat ook een klein beetje vulling in en bovenop een pittige garnering. Wat het allemaal precies is: geen idee. Maar het smaakte goed! We namen er twee en dat was genoeg. Ondertussen was er man aangeschoven en die nam een kop dampende prut. Wij vroegen ons natuurlijk af wat dat dan was. “Chocolat.” Chocola?? Even ruiken dan. “Ja, het is echt warme chocola, Anne!” riep Clasien uit. Nou, dat konden we natuurlijk niet aan onze neus voorbij laten gaan. Dus we hebben afgesloten met een heerlijke kop warme chocola, het was een beetje gebonden, maar niet echt een basis van melk. Dus wat dat dan was, ook weer geen idee. Maar het smaakte lekker, zoeter dan bij ons: leek meer op witte chocolademelk qua smaak. En toen zat ik weer tot de nok toe vol…

Tot slot
Aan de Ikazia-verpleegkundigen die hier waren: het is inderdaad stilletjes nu in het gastenhuis, maar Clasien en ik hebben er juist van genoten! Geen oordopjes meer in, geen troep van anderen, geen klapperende deuren ’s morgens vroeg. Maar helaas ook geen Yatzee-potjes en verhalen uit de kliniek. Die mis ik echt wel heel erg. Volgens mij kan je bij Anne Maries blog wel aardig bijhouden hoe het met Loulou gaat hè en met Laafje gaat het denk ik ook aardig, al weet ik het niet precies. Clasien heeft ze pas weer eens meegenomen om lekker te badderen hier in de wasteil. Toen was de rust even weg…
Maar die rust zal er vanaf nu ook even niet meer zijn, aangezien er dertien Russische Amerikanen voor 1 à 2 weken komen helpen als vrijwilligers. Helemaal geweldig, maar onderling praten ze Russisch begreep ik. Ben benieuwd wat voor sfeertje dat volkje dan met zich meebrengt… ;-)

Ondertussen ben ik een uurtje verder en is het buiten weer droog en heel zonnig! Niets zo onvoorspelbaar als het weer. Als dat gezegde voor Nederland geldt, dan geldt dat zeker voor Haïti.

Graag tot volgende week, trouwe lezers! En bedankt voor jullie reacties, wensen, gebed en bemoedigingen!

Lieve groet van Anne