De heenreis

Allereerst dank voor alle reacties die ik hier mag lezen vandaag, ik kan even internetten bij Rob in huis - de zon schijnt deze zondag vollop en dat is goed voor de webverbinding. Ik plaats direct twee hele lappen, want ik heb al zoveel geschreven. Deze eerste is van de heenreis, de volgende van de eerste dagen. Veel leesplezier en bedankt mam, dat jij dingen hebt gedeeld die ik sms'te, dat mogen anderen ook doen die wat via de sms van mij horen hè. Want ik kan gewoon weinig mailen enzo!

Mijn eerste weblog vanaf de andere kant van de wereld! De reis was lang en vermoeiend, maar ik ben heel erg dankbaar dat alles voorspoedig gelopen is. Wat een controles, wat een geduld werd er van mij gevraagd, wat een mensen en wat is het dan fijn als ik de juiste mensen mag treffen die me helpen. Allereerst de man die me vanaf het vliegveld in Miami heeft afgezet bij het hotel Red Roof Inn. Hij stopte en vroeg mij, staande op de stoep met een vraagteken boven mijn hoof, waar ik heen wilde. Toen ik het hotel noemde kon hij me vertelde dat de gratis shuttlebus ieder half uur komt. Ik weet niet hoe laat het was en hoe lang ik dan nog had moeten wachten, maar ik wilde vooral naar bed! Dus vroeg ik hem hoeveel dollars hij moest hebben om me er naartoe te brengen: 5. Prima! Maar met dat ik instap wel een schietgebedje: laat het een betrouwbare man zijn die me werkelijk naar het hotel brengt. We hebben even gezellig gekletst, daarna de radio keihard aan, ramen los en de warme wind van Miami voelen. Ondertussen zat ik te zoeken naar 5 dollars in mijn portemonnee. Ik kon het niet vinden, dus vroeg de chauffeur of hij het niet kon vinden in het kleingeld: nee, dat was echt te weinig. 50$ dan? Daar had hij niet voldoende voor terug. Toch even tellen, dan zou ik 7$ betalen. Best! Heb ik ook mooi wat verschillende dollars op zak dan alleen dat grote geld.

Ingecheckt in het hotel, wil ik heel graag mijn ouders bellen om te laten weten dat ik al lang veilig geland ben. Door de ellenlange rij bij de douane is de wijzer van de klok ondertussen al 1 misschien wel 2 rondjes gegaan… Maar dan zie ik dat ik geen bereik heb met mijn Rabo-mobieltje. Dus ik vraag aan de hotelbalie of zij een telefoon hebben waarmee ik kan bellen naar Nederland. Nou, madame, dat is erg duur. Oké, een andere oplossing? Ja, koop een belkaart hier in de hotelkiosk. Doe ik, van 5$. Ik weet helemaal niet hoe het werkt en wil toch eerst ook mijn spullen op mijn hotelkamer zetten. Met de lift ben ik wel drie keer omhoog geweest, maar mijn kamer is echt niet te vinden! 3.25, maar ze gaan op flour 3 maar t/m nummer 15. Ik hoef het gelukkig niet voor de derde keer te vragen aan de man van het inchecken, want ik zie een andere bediende lopen. Hij vertelt me: je moet naar ‘the second building over there’. Aha! Naar buiten dus en daar staat een gebouw met alle kamernummers boven de 15! Kamer gevonden, spullen gedumpt en maar weer terug naar de kiosk, want die belkaart snap ik voor geen meter. Blijkt dat mijn mobiel totaal geen bereik heeft en dus ook die belkaart niet kan activeren. Maar de winkelmevrouw is zo aardig dat ik op de kosten van die belkaart, met haar mobiel mag bellen. Eindelijk! Bereik was goed, alleen kwamen de woorden over en weer erg traag aan. Ik kan ondertussen wel huilen van al de spanning in deze nacht, want ik ben vooral erg moe. En wil nu slapen! Nog even Facebook op om jullie allemaal te laten weten dat ik er ben en dan slapen.

Miami is echt Miami zoals we het van de tv kennen, grappig is dat! Palmbomen en heel warm. Wat doen ze daar tegen? Een airco! Staat erg hard te loeien in mijn kamer en ik zet mijn tweede kussen haaks op het andere kussen om de koude lucht wat tegen te houden. ’s Morgens vroeg om 4.45 gaat de wekker, even douchen (dit is misschien de laatste warme douche voor een lange tijd?) en dan snel uitchecken en de shuttlebus in. Die brengt me gratis naar het vliegveld. Weer alle securitychecks door, de rij is gelukkig nu iets minder lang. En dan ben ik eindelijk rustig in de gate voor het vliegtuig dat me naar Port-Au-Prince gaat brengen. En welke mensen vergezellen mij hier? Met een donkere huidskleur, dat is erg grappig! Kan ik vast wennen! Tot hier heb ik alles geschreven in die gate D24.

Jahoe! Ik ben aangekomen op Haïti. Zit nu nog in PAP (Port-Au-Prince) te wachten op mijn binnenlandse vlucht, maar ik kan direct mijn geduld oefenen: van 10.15 tot 14.00 uur wachten. En aangezien er hier geen lange security-rijen e.d. zijn, is het echt zoveel uur! Toen ik op PAP Airport uitstapte, werden we gastvrij onthaald door een aantal Haitiaanse muzikanten. Die waren gezellig aan het spelen. Ik kwam echter met een iets te vragend gezicht na de paspoortcontrole in de kofferruimte, want er werd me direct hulp geboden. Te laat besefte ik dat deze hulp helemaal niet nodig was geweest. Ik had wel zoiets van: ik blijf bij dit mannetje, wil weten wat hij doet. Want hij zette me al aan de kant: “Wait here, I will take good care of you.” Ik liep met hem mee en… tada, beide koffers waren er! En de grote zelfs nog ingesealed (vanaf Schiphol gered) ook. Maar mijn handbagage koffer gaat niet meer open. Heel vreemd, de code weet ik nog precies, maar ik kan hem niet ontgrendelen. Moet ik dus nog maar kijken hoe we dat gaan oplossen. De helpende man wilde 20$ maar gelukkig kon ik hem naar 10$ praten. Misschien had er nog wel wat af gekund, maarja… voor de eerste keer na lange tijd weer afdingen is de helft toch leuk. Ik heb hem van me af kunnen slaan: kan die koffers zelf ook wel vooruit rollen en hoop nu Nader te vinden. Rob heeft met hem afgesproken mij naar het vliegveld van Tortug Air te brengen. Na even wachten, (gelukkig met mobiel bereik nu, zodat ik mijn ouders kan sms’en) verscheen mijn naam op een A4’tje voor het raam. De man die dit omhoog hield was de taxichauffeur. Een vrolijke, goedlachse man die mijn koffer achterin gooide, ik mocht naast hem zitten. Twee andere mannen achterin. En daar gingen we, toeterend – scheurend – lachend. En ik genoot van wat ik zag: dit is een andere wereld. Vanuit het vliegtuig zag ik al een stukje armoede: geen dijken die het zeewater tegenhouden en geen stevige muren die de woonplekken beschermen. Vanuit de taxi, rijdend door de hoofdstad, zie je vooral typerende dingen: vrouw draagt een fiks gevuld teiltje op haar hoofd, verkopers langs de straat, zeer grote gaten in het wegdek, palmbomen, volgepropte autobusjes. Bij Tortug Air aangekomen willen er weer velen handjes helpen, maar ik heb de koffers maar gauw bij me genomen. Nader pakte de grote van me over en zo stapten we naar binnen. Direct spullen door de controle, naar de balie en daar wachten. Met de computer duren dingen soms lang, hier doen ze alles nog schrijven met de hand. ik denk dat het qua tijd weinig verschilt. Ze deed het zo snel en zo vol automatisch. Koffer op de weegschaal (met gewone wijzers), stempel op de boarding pass (klein groen kaartje) en klaar voor vertrek. “Wanneer is dat?” vraag ik aan Nader. “Om 14.00 uur. Hier wachten en door die deur naar het vliegtuig.” Nu ik hier al even zit (ruim 2 uur) snap ik hoe simpel het is. Eén deurtje heeft het woord ‘départ’ boven zich hangen en de ander ‘arrivée’. Heel veel personeel op zo’n 200 vierkante meter, maken veel schik onderling en een irritante verkoper van dvds en cds. Hij kan alleen maar Creools, dus ik houd me gewoon van de domme. Ik ben erg blij met mijn E-reader, dat biedt wel even vermaak. Maar schrijven in mijn dagboekje is ook wel prettig. Gelukkig heb ik hier ook weer bereik, dus even naar een vriendin gesmst die dat dan weer kan delen met de rest. In het vliegtuig had ik trouwens nog wel even een vervelend gevoel bij het invullen van twee officiële papieren. Want er werd me gevraagd hoe lang ik hier blijf. Ik heb er over gelogen, zoals ik mijn of meer had afgesproken. Maar liegen is ‘zegmaar niet echt mijn ding’. ;-) Gelukkig zijn er verder helemaal geeen vragen over gesteld, ook niet over dat ik geen adres in Passe Catabois wist. Ondertussen vind ik het jammer dat ik op Miami geen lunch heb gekocht, heb wel een muffin bewaard vanuit het vliegtuig van American Airline, maar toch. Zal ik ‘m nu nuttigen of komt er nog een beter moment? Die vraag zal ik mezelf hier vast vaker gaan stellen…

Gebedspunten:
Regen in Passe Catabois, de oogst gaan anders echt verloren.
Dank voor de vrede in mijn hart en de beschermende armen van de Heere.
Dat ik de leerlingen goed onderwijs kan bieden.
Een zegen voor het voedsel dat ik eet en de nachtrust die ik ontvang.