Zie de maan!

In de klas
We hebben weer een fijne week gehad in de klas. Ik laat de meiden nu elke dag weten hoe ik het vond gaan in de klas en wil dan vooral het goede benadrukken. Zo hoop ik op een gegeven moment dat ik hen dat zelf kan vragen: hoe vond jij het vandaag gaan? Wat ging goed en wat ging minder goed vandaag? Reflecteren, een belangrijke vaardigheid.

Loulou
De verpleegkundigen kijken iedere avond even om het hoekje bij moeder en Loulou. Ze geven moeder eten om het aan Loulou te geven, maar of dat ook allemaal bij Loulou terecht komt is de vraag. Het gaat gelukkig wel steeds beter met haar en Cora heeft het zelfs voor elkaar gekregen dat ze gierde van het lachen! Nou, dat je haar kunt hóren lachen is echt bijzonder! Knuffelen en jullie lieve woordjes overbrengen is mij niet gelukt, ik heb Loulou hier in het gastenhuis namelijk niet meer gezien. En dat is een goed teken, want het is voor elk kind beter om bij zijn of haar eigen moeder te zijn.

Valentijn
Niet alleen in Nederland, maar ook op andere plekken van deze wereld werd donderdag Valentijnsdag gevierd. Ik kan je zeggen dat ik een prachtig liefdescadeautje heb gekregen, daarover straks meer. Maar waarom ik over Valentijnsdag begin? Om jullie even gerust te stellen dat er geen haar op mijn hoofd over denkt om hier verliefd te worden op een Haitiaan. Velen hielde me voor dat ze dat toch niet zo prettig zouden vinden, dus vandaar dit berichtje. Er zijn zoveel dingen waarvan ik denk dat het in de weg kan staan om jezelf te kunnen delen met de ander. De taal allereerst, maar ook de cultuurverschillen, de grote afstand van welke familie dan ook en de beperking dat je elkaars jeugd maar een heel klein beetje kunt voorstellen, eigenlijk helemaal niet. Voor anderen hoeft dit geen probleem te zijn, maar ik vind het wel fijn om me vooral bij iemand ‘thuis’ te voelen. Gelukkig kwam ik hier al niet met hoop op de liefde, dus er is geen teleurstelling, maar wel geruststelling dat het me hoogstwaarschijnlijk ook niet zal ‘overkomen’. Fijn hè?

God of this world
Het is prachtig om hier in de avond naar de hemel te kijken! Ik doe het te weinig kwam ik op Valentijnsavond achter. Elke avond draai ik mijn gasfles dicht, maar door al de struiken voor mijn huis en de overkapping van het gastenhuis, zie ik de hemel niet. Donderdag zag ik ineens iets fels in mijn ooghoek, maar ik liep alweer terug om naar binnen te gaan. Tot ik bedacht: huh, wat was dat voor fel licht? Ik keek omhoog en ja hoor… het was de maan! In een bijzondere vorm, zoals mijn buurman Ben zei: met de hoorns omhoog. En al die sterren daar omheen, zo hee! Toen ik in Israël in de woestijn ’s nachts omhoog keek was het de uitgestrektheid van de hemel die me overviel. Nu zag ik daar maar een stukje van, deze keer was het al het licht wat van de maan en sterren afstraalde dat me even ademloos maakte! En jullie weten nu vast al aan welk lied ik dacht en wat mijn Valentijnscadeau was… :-)

Tegelijk denk ik aan een ander lied wat ook passend is bij deze reis, een gedeelte:
God of the moon and stars
God of the near and the far
God of the life and death
God of the rich and poor
God of the war and peace
God of the junkie and the priest
God of the greatest and the least
God of the joy and grief
God of our faith and unbelief
God of our unspoken prayer
God of the world that’s lost
God of the lonely cross
God Who has come to us
I come to You.

Je moet weten dat ik me hier vooral ‘de rijke’ voel tussen allemaal arme mensen. God is de God van ons allemaal, dan ben ik blij dat dit lied ook zingt: God van ons geloof en ons ongeloof. Het is namelijk niet zo gemakkelijk om te geloven dat God dit verschil toelaat. En dan voel ik me schuldig wanneer ik denk: God, wat ben ik blij dat ik geboren ben in Nederland! Die dankbaarheid is natuurlijk goed, maar het is zo onverdiend en daarmee oneerlijk! God van de onuitgesproken gebeden… ja, gelukkig leest Hij die ook. En mogen we weten dat onze gedachten ook gebeden kunnen zijn. Bijvoorbeeld als ik het zoveelste kind tegen kom dat me begroet met de enige Engelse woorden die hij kent: I’m hungry. Komende week leer ik de kinderen het lied: Alles is anders in de ogen van God. Zo is het, Hij ziet ons hart en dat is bij velen gelijk of zelfs de omgekeerde wereld dan wat er aan de buitenkant te zien is. Het is een verloren wereld, maar Hij kwam naar ons. In deze lijdenstijd staan we er weer bij stil. Laten wij dan ook naar Hem toe komen. Zoals ik afgelopen week de verhalen mocht delen die Jezus vertelde over wat verloren was (het schaapje, de munt en de zoon). Na afloop werd er bij alle drie feest gevierd, zoals dat ook in de hemel wordt gedaan wanneer iemand van ons weer tot de Vader komt. Ongelooflijk, maar waar! Ik begrijp hier weinig, maar alles is anders, alles is anders, alles is anders… in de ogen van God!

Vrijwilligers
Vorige week vroeg ik jullie te bidden voor de Nederlanders die hierheen reisden, zij zijn ondertussen goed aangekomen. Klazina komt twee maanden vrijwillig haar handen uit de mouwen steken in het ziekenhuis en waar het maar nodig is. Zij vindt het ook leuk om mee te gaan hardlopen, dus dat is gezellig! Verder zijn er twee vrienden van Anton en Janny (ouders van Rob) om hier te helpen met klussen. Zij blijven voor een maand en gaan dan met z’n vieren terug naar huis. Ook buurman Ben is dan voor een paar weken terug naar zijn vrouw in Amerika, maar hij komt ergens in april weer terug. Dat vind ik wel net zo gezellig, want rond die tijd zal Klazina weer vertrekken naar Nederland. Deze week zijn Esther en Michael als medici geweest om samen met Jacqueline, Cora en Alida het ziekenhuis draaiende te houden. Maar met hen en met Jacqueline heb ik weinig contact, doordat zij in een huisje verderop wonen. Komende week is Anne-Marie er weer als arts. Cora en Alida blijven nog twee weken en hebben ook een weblog: coraal.waarbenjij.nu

Tot slot… de groetjes en tot de volgende keer! xXx Anne