Smoesjes en blote billetjes

Je kent het vast wel. Smoesjes. We bedenken ze zelf regelmatig en slaan we een dagje over, dan hebben we een ander er wel één horen uitspreken. Smoesjes zijn zelfverzonnen redenen voor gebeurtenissen. Omdat ze zelfverzonnen zijn, is het niet de werkelijke reden van wat er gebeurde. Vaak bedenken we ze om een straf te ontlopen, scheve gezichten te vermijden of een afgang bij mensen waar je juist jezelf nog aan het bewijzen bent. En toch had ik deze week iets waarbij ik dacht: het lijkt wel een smoes, maar het is echt waar. Jacqueline vroeg mij vrijdagochtend toen we naar het ziekenhuis liepen:
“Hé Anne, ben jij niet wat laat voor jou doen?”
“Achja, ik had nog even mot met een vogelspin.”
“Oh, vandaar, ja dat heb je hier.”
En toen stelden we ons voor hoe dat in Nederland zou klinken. Dat ik op mijn werk moet vertellen waarom ik wat later ben en een vogelspin als reden geef. Há, dat wordt direct genomineerd tot slechtste smoes van het schooljaar! Maar hier was het dus werkelijk waar. Buiten heb ik een paarse emmer staan (vorige week op de foto bij de nachtvlinder te zien). En toen ik vrijdagochtend mijn deur op slot deed en naar beneden in de emmer keek zag ik daar een reuzespin zitten, een tarantula. Direct doden is de slogan hier. Maar mijn enige ervaring was met je slipper meppen en dat gaat lastig in een emmer. Stenigen is ook een manier, maar of mij dat zou lukken…? Ik zocht twee grote keien en liet ze vallen op de spin. Beide keren kroop ‘ie gewoon aan de kant, bij de tweede steen ging ‘ie boven op de eerste steen zitten. Tja, en dan? Ik had niet zoveel zin om nog iets anders te gaan proberen en wist ook zo 1-2-3- niet wat de volgende optie überhaupt zou zijn. Dus wilde ik het overlaten aan onze huiswachter, maar die was nog niet gearriveerd deze ochtend. De emmer dus maar in zijn zicht zetten en hopen dat ‘ie begrijpt dat ik dat beestje vanmiddag liever niet meer levend terug zie. Gelukkig geldt de slogan van ‘direct doden’ niet alleen voor blanken-in-Haiti, maar ook voor de Haïtianen zelf. Dus Fre Léon zou het vast wel begrijpen. Laatste actiepuntje voor mij is dus die emmer van de veranda afkrijgen en voor de wachtersstoel zetten. En ik zal nu geen smoes bedenken, maar eerlijk toegeven dat ik de emmer niet direct bij z’n hengsel durfde op te pakken: wie weet zou de spin wel omhoog krabbelen? De trekker stond dichtbij, dus zo heb ik ‘m naar het einde van de veranda geduwd en gekeken hoe de spin op dat geschuif zou reageren. Meneer/Mevrouw bleef rustig zitten, dus nu durfde ik de emmer wel beet te pakken om hem van de veranda af te tillen en gauw bij de wachtersstoel te zetten. Zo. En toen naar school. Pff!

Kom ik de klas binnen en bedenk ik me ineens: help, heb ik de deur van de gezamenlijke keuken wel op slot gedaan? (Daar staat de koelkast, waar ik dus elke ochtend even heen loop.) Nee, ik had het niet gedaan en ik heb Ben er niet naartoe horen lopen. Joanne heeft haar eigen koelkast, dus die heeft geen reden om de keukendeur open of dicht te doen. En maar op goed vertrouwen de situatie zo laten, dat kan ik hier niet. Dus weer terug naar huis gelopen om te checken. Gelukkig niet voor niets, want de deur zat inderdaad niet op slot. Dan kon nu eindelijk de laatste werkdag van de week beginnen op school. En die verliep gezellig, we zijn begonnen door af te spreken met elkaar dat we proberen niet boos te worden en onze ergernissen in stilte te verwerken (maar dan op een begrijpelijke manier). We hebben alle vier specifiek iets benoemd waar we tegen wilden strijden en gevraagd of de Heilige Geest ons daarbij wilde helpen. En zo hebben we samen een heel goede dag gehad, waarbij ik ook nog een half uur lang achter elkaar heb mogen voorlezen. Wat was dat heerlijk! Ze weten dat ik het leuk vind en toen gaf Miriam daar nog een mooie opmerking over: “Jij vindt het fijn om voor te lezen, maar ik vind het ook heel fijn om naar je stem te luisteren.” Wauw!

Blote billetjes
Nog even over de lokale bevolking. Toen ik dinsdag aan het hardlopen was, ging er een jongen van een jaar of 15 breed op het pad staan met een steen in zijn hand. Hij vroeg om geld, kleding, eten en nadat ik aangaf niets voor hem te hebben, hief hij zijn hand met de steen op als dreigement. Hij wees naar mijn schoenen en naar zijn eigen blote voeten. Ik begreep het, maar kon hem niet van dienst zijn en wilde dat nu al helemaal niet meer door zijn brutale gedrag. Na nog een paar keer proberen weg te gaan en bedreigd te worden en ik op mijn broekzakken klopte dat ze leeg waren, waagde hij het ook nog om me aan te raken! Ik keek hem boos aan en liep weg, gelukkig liet hij de steen in zijn hand liggen, maar het was weer een momentje van ‘och, och, mensen toch’. De kleding die jullie via mijn ouders hebben gedoneerd komt hier echt heel goed van pas. Soms zie je kinderen wel hun schooluniform dragen, maar er is een grote kans dat dit hun enige goeie goed is. En uit school in gescheurde shirts en vale broeken lopen. Zoals ik van de week een jongen zag lopen met een broek zonder riem. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als de broek drie maten te groot is en je draagt lange takken op je schouders, waardoor je hand niet telkens je broek omhoog houdt… dan zie je geregeld zijn billen. Voordeel van de bruine huidskleur is dat het er niet zo bloot en weerzinwekkend uitziet zoals bij ons met die spierwitte kontjes. Maargoed, het is wel erg triest dat hij deze broek moet dragen, waarschijnlijk nog vele jaren, totdat hij er als jongeman niet meer in past. Voorlopig kan ‘ie er nog mee vooruit. Al is een touw eromheen knopen misschien wel handig…

Jullie geschonken kleding komt trouwens via de zeecontainer mee, dus het is hier voorlopig nog niet, maar wordt over een paar maanden met zorg gesorteerd en uitgedeeld.

Via de Emté in Renswoude kan je nu ook geld doneren voor het ziekenhuis hier in Passe Catabois. Lever je lege flessen in en laat het statiegeld naar het goede doel gaan. Leuk idee van mijn vriendinnetje Bettina hè! Ze komen al over een maand hier naartoe, we hebben er alle drie erg veel zin in!

En als je dan toch boodschappen aan het doen bent, bedank de Heere ook dan eens vanuit je hart: voor al de keuzemogelijkheden en het overvloed van eten. Hier ligt de markt momenteel bomvol met mango’s, maar de tomaten, uien en aardappels zijn al twee weken in geen velden of wegen te bekennen. Ook de wortels zijn erg klein, maar er is nog genoeg reden tot dankbaarheid gelukkig, want zo leer ik weer creatief te koken. Het blijft leuk om nieuwe dingen uit te proberen in de keuken. Zoals papaya met de dunschiller / kaasschaaf bewerken en daarna wokken, jammie! En ‘lam’ kopen, een groene vrucht (ca. 15 cm doorsnee) die de structuur van een aardappel heeft wanneer je hem kookt en zo een goede vervanger is van de pieper. En gelukkig zijn er nog wel bosuitjes nu dus i.p.v. gewone uien.

Ik blijf nog even lekker genieten van de rustige weekenden en vrije tijd hier, want ik denk dat ik die nog wel het meest ga missen straks terug in Nederland. Jullie ook veel vreugde bij het danken van je Bewaarder, die niet sluimer of slapen zal.

Groetjes van Anne