Voetstappen

Omdat ik ziek, zwak en misselijk ben geweest verschijnt dit bericht later dan gewoon. En dat bracht me er nog toe om de volgende link te delen met foto’s door mijn ouders en Erik gemaakt: http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=BCKUO3J4&etg=WXICIVPI

Hallo lieve mensen,

Bedankt voor al jullie mooie kaarten en soms zelfs met een kleinigheidje erbij. Ik smeer me nu af en toe in met crèmepjes van Reina, er hangen foto’s met leuke herinneringen, een boekje over vriendschap en één over het gedicht van de voetstappen in het zand (dank domineesgezin!). Niet iedereen zal het kennen, daarom plaats ik hem hier:
Ik droomde eens en zie ik liep
aan ’t strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door
en lieten in het zand
een spoor van stappen, twee aan twee;
de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij
en zag mijn levensloop
in tijden van geluk en vreugd,
van diepe smart en hoop.

Maar als ik goed het spoor bekeek
zag ik, langs de hele baan
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan…

Ik zei toen: ‘Heer, waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had;
juist toen ik zelf geen uitkomst zag
op het zwaarste deel van mijn pad.’

De Heer keek toen vol liefde mij aan
en antwoordde op mijn vragen:
‘Mijn lieve kind, toen ’t moeilijk was,
toen heb Ik je gedragen.’

(© 1964 Margaret Fishback Powers)

Voor mij was het een bekende, maar toch een eyeopener om weer te lezen en nu ook te kunnen toepassen. Zoveel moeilijke tijden heb ik nog niet meegemaakt, dus het was vaak dat ik het las met de gedachte: ik mag weten dat God me dán zal dragen. Maar nu kan ik het ook bevestigen: ja, Hij draagt me werkelijk door de moeiten heen.

In bed kreeg ik allemaal mooie zinnen in mijn hoofd om aan jullie uit te leggen waarom het me zo aanspreekt, nu weet ik eigenlijk alleen nog de hoofdboodschap: ik heb gesparteld toen we door golven gingen en geroepen ‘Help, blijf mij helpen!’. Ondertussen hield de Heere mij steeds vast en lag ik dus in Zijn armen te spartelen, waar ik dacht dat ik zelf aan het lopen was. Gelukkig weet ik dat het zo is en geeft me dat vertrouwen voor de alles wat nog komen gaat. Ik hoop en bid dat velen van jullie dit ook willen geloven en zullen ervaren. We kunnen veel dingen niet alleen, maar dat hoeft ook niet. Het is veel mooier om het samen te doen. Met elkaar als mensen op deze aarde en in het besef dat we in onszelf steeds tekort schieten qua geduld, liefde, kracht, wijsheid, goede ideeën, zorgzaamheid, doorzettingsvermogen, leiderschap, of wat je ook maar nodig hebt in je werk. Maar dat je echt wel genoeg van boven kunt ontvangen wanneer je daar om vraagt en zo leert: ik kan niet zonder Hem en niet zonder de mensen om me heen. We vullen elkaar aan.

En dat is dan ook gelijk mijn reactie op de woorden ‘wat een bewondering heb ik voor jou’. Kijk niet naar me op, want ik maak er hier zelf vaak een potje van en moet dus ook steeds weer bedenken dat Hij het doet, door mij. En Hij wil zo ook door jou, door u, door ieder van ons (of je het nu gelooft of niet) werken. Samen. En dat samenwerken met God is niet gebonden aan allemaal regels en wetten, er is maar één ding dat telt: een relatie hebben. Want in die verbondenheid met God, het contact met elkaar, leer je vanzelf wel hoe Hij dan wil dat je werkt. Daarom vind ik het soms lastig dat wij elkaar vertellen hoe God dingen wil, dat mag je best wel vanuit je eigen ervaring vertellen (graag zelfs, dat doe ik hier ook), maar leg het niet te snel een ander op. Laat het hem of haar zelf maar ondervinden door het met zijn/haar Maker te overleggen. En dit alles is hoe ik het zie en ervaren heb gedurende het hele Haïti-avontuur tot nu toe. Vanaf het begin bij de keuze werd me al duidelijk: wat ik ook kies (ja/nee), als ik de keuze maar maak met in mijn achterhoofd dat ik daarna verder ga met God. Of dat nu in NL of Haïti is, Hij heeft er zin in om samen met mij te zijn. Klinkt bijna romantisch hè? ;-)

Nou, nog even iets heel luchtigs dan, ook al is een relatie met God ook ontspannen hoor, je maakt alleen vaak wel spannende dingen mee. Ik kan het niet laten, maar toen ik ‘romantisch’ schreef dacht ik even aan mijn broer. Ben zo blij met en voor hem! Je kunt het nu vast al raden, maar anders moet je het hem zelf maar vragen om toe te lichten.

Een dikke knuffel en veel liefs,
Anne

P.s. Zo werk ik hier als het ware ook samen met Rob en Anne-Marie: als ik geen lesgeef, moeten zij voor de kinderen zorgen en kunnen ze minder ander werk doen. We vullen elkaar aan. Want ik denk dat ik weinig beteken voor de Haitianen, maar dat is dus een kringetje waarbij ik verder van hen af sta, maar toch ook belangrijk ben. Probeer zo ook eens te kijken naar je eigen bezigheden, wanneer je denkt: waar doe ik het voor? Wat is hier nou nuttig aan?