Tinus en Desi in Haititi

Deze week nemen wij de taak over van Anne om de weblog te schrijven. Wij zijn Desiree en Bettina, vriendinnen van Anne die hier afgelopen zondag zijn aangekomen. We zijn hier om Anne te vergezellen voor haar laatste paar weekjes in Haïti. En, we hebben nu al veel meer meegemaakt dan dat we hier op een pagina zouden kunnen beschrijven…

Na een lange reis, konden we Anne weer in de armen sluiten. En reken maar dat wij alle drie erg happy waren. :D
We maakten allereerst een tussenstop in New York, waar we 2 nachtjes zijn gebleven. We hebben veel gezien van het leven dat 24/7 doorgaat. Zo zagen we het Vrijheidsbeeld, gezien vanaf het water, liepen we op Times Square en Broadway en stonden we als hoogtepunt boven op het Rockefellercenter, waar we een bijzonder mooi uitzicht hadden over New York. Dit maakte wel dat de overgang naar het veel rustigere Haïti erg groot was. Het leven is hier rustig, maar dat kan bijna ook niet anders met deze warmte. “Nederlanders hebben de klok, Haïtianen hebben de tijd”, zoals ook wel gezegd wordt. Bovenal is het leven eenvoudig, er wordt gegeten wat de oogst brengt, gereden op (pak)ezeltjes en geslapen wanneer het donker wordt.

De eerste maandag dat we hier waren heeft Anne vrij genomen, zodat ze ons kon rondleiden hier en helpen met acclimatiseren. Zo zijn we naar de plaatselijke markt geweest, waar we eten voor deze week hebben gekocht. Anne is al erg goed in het afdingen en met het praten met de bevolking, waar wij verbaasd naast stonden. De ezeltjes stonden netjes in een rij geparkeerd. Alle vrouwen zaten op de grond in de brandende zon, met hun koopwaar op een kleedje uitgestald. Te vergelijken met onze vlooienmarkt. ;) ’s Avonds keken we over Anne’s schouder mee met haar zuinige en eenvoudige manier van koken, waarbij als groentes op dit moment standaard wortelen, kool en aubergine gebruikt worden. Dus als mensen nog crisis-tips nodig hebben, dan weet Anne wel raad! En met de uit Nederland meegebrachte curry kun je alles lekker maken (zegt Bettina dan). Ook ’s morgens en tussen de middag is onze lunch erg lekker met het brood van hier, dat we in de pan roosteren.

Op dinsdag hebben we het ziekenhuis verkend. Joanne heeft een rondleiding gegeven en ons laten kennismaken met de Tbc-patiënten. Bijzonder om te zien dat patiënten hier volledig verzorgd en gevoed worden door familieleden. Soms logeren er hele families bij de patiënten, dus lopen er ook veel kinderen rondom het ziekenhuis. ’s Middags heeft Desiree meegekeken op de OK, waarbij ze zich als net-afgestudeerd verpleegkundige erg heeft verbaasd over de lange gelakte nagels van dr. Anna en Jacqueline… Maar echt, daar kún je mee opereren! En nog handig ook, je kunt er mee markeren waar je de ruggenprik moet geven.
’s Avonds hebben we de sterrenhemel gezien, wat hier werkelijk heel erg mooi is. Er is zo’n enorme diepte in de hemel, wat we hier zo goed kunnen zien omdat het zo donker wordt. Je kunt geen hand voor ogen zien, omdat er geen lantaarnpalen staan en er geen licht in de buurt is.

Woensdagochtend was het zwangerenspreekuur. Erg leuk om al die dikke buiken te zien, waarbij de meesten vaak niet weten hoeveel maanden ze zwanger zijn. En de laatste ongesteldheid? Geen idee. In Haïti kan echt álles… Vóór de zwangeren naar binnen mochten, heeft Desiree de bloeddrukken gemeten. Met een beetje Frans kom je heel ver, merkten we al wel. ’s Middags heeft Bettina op de OK meegekeken, wat ze geweldig vond om te zien.
Voor ’s avonds hadden we een filmavondje gepland, heerlijk relativeren met The Lucky One, knus op Anne’s bed.

Donderdag was een relax-dag, na alle vreemde indrukken. We zijn nu een week van huis, voor ons gevoel al véél langer..! ’s Morgens heeft Desiree de was gedaan, een grote wastobbe met Biotex en een scheutje wasverzachter voor de geur (had Anne nog staan). Wat hebben we het luxe ;). ’s Middags, toen Anne uit school kwam, hebben we een mooie wandeling gemaakt door de bergen. Onderweg kwamen we langs de villawijk, later langs de Intratuin. De dames van de Intratuin riepen ons gastvrij binnen om vol trots hun irrigatiesysteem te laten zien. Nou, de gegraven gootjes langs de groenten, waar het beekje in kon stromen, waren inderdaad iets wat we nog niet eerder hadden gezien! We bleven niet onopgemerkt, de rondlopende kinderen konden het niet laten Bettina’s mooie truitje aan te raken. De vrouwen bleven maar giechelen bij het poseren voor onze foto’s, het toppunt voor hen was dat ze de foto’s op het fototoestel mochten zien. Het lijkt erop dat ze zichzelf nog nooit zo hebben gezien… (Zie foto) Eén van de meisjes liet een schriftje aan ons zien, waar liederen in bleken te staan. Desiree opperde met ‘chanter?’ (=zingen), maar dan wilden ze dat wel in de naburige kerk doen. Zo gezegd, zo gedaan en even later zitten wij met een meerstemmig kerkkoor te luisteren naar de Creoolse versie van ‘Amazing Grace’. Wow, dat klinkt prachtig en eerbiedig. Wij zijn er helemaal van onder de indruk wanneer we terugwandelen naar ons gastenverblijf.

Vrijdagmorgen hebben we allerlei klusjes in het ziekenhuis gedaan, die al lange tijd lagen te wachten. Zo hebben we veel medicijnen uitgezocht en in zakjes of potten gedaan. Ondertussen naar de wondbehandeling van zwerver Oslan gekeken, waarvan het been gelukkig gered kon worden. Ten slotte hebben we de infuuspalen schoongemaakt met chloor, voor zover het mogelijk was de roestige poten te poetsen. Grappig hoe daar dan op staat: ‘OK Chirurgie’, regelrecht uit NL dus. ’s Avonds hebben we het weekend ingeluid en samen met Joanne echte Hollandse pannenkoeken gegeten! Joanne zorgde voor een eigengemaakte kerriesoep met verse papaja. Een heerlijk diner, met veel gezelligheid. En last but not least.. een vers kopje échte koffie met de cafétiere van Joanne, die had Desiree hier nog niet gehad. Aahh.. 

Zaterdag begonnen Anne, Joanne en Desiree met hardlopen. Het was voor Desiree wel een uitdaging om dat hier te doen, met deze temperatuur, over bergen en door dalen. Maar om 7.00u was het nog fris, dus prima te doen. Daarna begon voor Anne, Bettina en Desiree het avontuur van Bassin Bleu..! Dit is een plaats 20 kilometer verderop, waar op zaterdag een grote markt is. Op 2 brommertjes zaten wij gedurende een uur op de heenweg (en dus ook weer op de terugweg), hotsend en klotsend, tegen de chauffeur aangedrukt om te genieten van het windje en van alles wat we onderweg zagen. En reken maar dat het soms net een film lijkt, en Bettina en Desiree zichzelf regelmatig moeten knijpen: ‘gebeurt dit echt?’ Net voor Bassin Bleu stoppen de brommertjes, maar tussen ons en de stad ligt wél een rivier. Er doorheen waden dan maar, ieder mens en iedere ezel doet dit namelijk. Het water tot kniehoogte voelt eigenlijk heerlijk fris, want we zijn van boven tot onder in zwetende stofwolken veranderd. Eenmaal in de stad kwamen we op de hoofdstraat, waar we zowaar op een bestrating terecht kwamen! Anne vond dit erg bijzonder en keek haar ogen uit. Heeft dit dus het hele halve jaar nog niet meegemaakt, tja, dat zegt toch wel iets.

Tinus en Desi blijven hier voorlopig hun ogen uitkijken, en wij genieten met z’n drieën volop van de gezelligheid, de herinneringen die we ophalen aan allerlei leuke dingen, de verhalen over thuis of het ‘nietsdoen’.
Bedankt (weer) voor het lezen van deze weblog! Als jullie tot het einde toe gelezen hebben, betekent dit dat we de geweldige schrijfstijl van Anne toch iets hebben kunnen evenaren ;).
Lieve groetjes van Anne, Bettina en Desiree