Hoe en waarom...

Wat leuk om te merken dat zoveel mensen benieuwd zijn naar het hoe en waarom van mijn reis naar Haiti! Via Facebook en hier op de weblog krijg ik allerlei vragen of ik iets meer kan toelichten. Onder 'Reisdetails' vind je al kort wat info, maar ik zal hier nog wat meer vertellen over mijn tijd voordat ik zover ben gekomen.

Halverwege de maand mei kreeg ik via mijn CHE-mail een vacature binnen met voorop 'Leerkracht gezocht op Haiti'. Zoals vrijwel elke mail (behalve spam of reclame) opende ik het bericht om te lezen waar het over gaat, gewoon omdat ik post niet ongelezen wil weggooien (wat dus mijn bedoeling was, want naar het buitenland is toch niets voor mij).
Al lezende kreeg ik wat kriebels, want al in de tweede zin werd de plaatsnaam genoemd: Passe Catabois. "Hé, dat is toevallig, daar werkt Jacqueline ook! (Tante van mijn oppaskinderen)" Maar bij de zin daarna kwam ik echt bijna in ademnood, want de naam van de moeder van de kinderen voor wie een leerkracht wordt gezocht (Annemarie) was zekerweten ook de naam die Jacqueline noemt als haar collega. En ja hoor, ook de ouders van deze meiden werken in een medische kliniek. Nou, toen kon het geen toeval meer zijn! Dit was precies het plekje waar ik al zoveel over had gelezen en gehoord via de familie bij wie ik al jaren wekelijks over de vloer kom.

Maargoed, toen wist ik dus dat dit geen onbekend verweggiestan was en dan...? 'Leerkracht gezocht', ja, dat was ik op dat moment bijna: nog een week en ik zou mijn afstudeergesprek hebben. Gelukkig was ik op dat moment al bezig met werken als leerkracht op de basisschool in Elst (U) waar ik nu nog steeds tijdelijk inval. Voor hoelang ik deze baan zou houden, wist ik nog niet en een nieuwe baan in het Nederlandse basisonderwijs vinden is op dit moment ook heel erg lastig. Dus wat dat betreft kan het goed: geen vooruitzicht op een baan en er wel één in het buitenland waar ik op kan solliciteren. Al verder lezen werd me iets meer duidelijk: het gaat om 3 meisjes die in het Nederlands onderwezen mogen worden. Fijn! Want als het in het Engels moest, dan werd het me te heet onder de voeten.

Ondertussen kon ik de korte advertentie eigenlijk niet meer objectief lezen, want ik zat zo met die kriebels in mijn buik: hoe kan het? Dit is toch niet toevallig?? Maar ik zou niet naar het buitenland gaan, daar heb ik van de winter over nagedacht en toen kwam er niks concreets, dus dacht ik dat het een 'Nee, nu niet.' van God was. En dan dit? Daarom heb ik maar direct naar Corina (zus van Jacqueline en natuurlijk de vrouw voor wie ik al jaren mag werken) gesmst: kan ik even langskomen om te praten? Dat kon gelukkig, natuurlijk nooit zo snel als je zou willen, maar dat geeft niet: geduld - rustig blijven - straks gooi je het eruit en dan maar horen wat Corina ervan denkt.

Een avond in mei om half 9, lekker buiten in de tuin met een glas water zitten we te babbelen. En na de koetjes-en-kalfjes moet dan toch eindelijk het hoge woord eruit. Als je je nog niet kon voorstellen wat 'kriebels' zijn na mijn verhaal van net, dan ga je maar bij Corina langs, want die kreeg ze ook! Dit kon niet meer gewoon toevallig zijn en ze begreep waarom ik echt het gevoel had dat ik hier over na moest denken. Maar begreep ook dat ik wel dat ik echt twijfelde wat ik hier nou mee moest, zomaar 'ja, ik wil' zeggen is toch ook gek? En wil ik inderdaad? Hoe kom ik daar achter? En wat wil de Heere God dan dat ik doe? Want Spreuken 16: 9 zegt: "Een mens stippelt zijn weg uit, de HEER bepaalt de richting die hij gaat." Ja, en ik zit wel te stippelen, maar welke kant ik op moet, dat mag en moet inderdaad de Heere God bepalen. Wat te doen? Hoe te doen?

Thuis heb ik natuurlijk ook mijn ouders en Erik verteld waarom ik nou naar Corina wilde en wat ik daar besproken had. En wat ik van tevoren al had gedacht, gebeurde: de reacties waren wisselend en anders dan die kriebelreactie van Corina en mij. Pap vond het wel een mooie kans, mam dacht: oi oi, daar zullen we het hebben... en Erik kon het al bedenken: "Jij voelt je zeker geroepen." Ja, broer, dat heb je wel goed gezien, al durfde ik dat toen niet zo te zeggen. En natuurlijk wist ik ook nog niet of het inderdaad Gods stem was, maar wat ik wel wist: ik moest dit serieus overwegen, want toevallig was het in elk geval níet.

Na dagen wikken en wegen bleef er een enthousiast gevoel en dat vond ik vreemd: zoiets ernstigs, had toch ook een minder leuke kant? Daarom was ik heel erg blij met mijn vriendinnen die op een avond langskwamen omdat ik ondertussen gediplomeerd Juf was. En gelukkig konden zij mij op een vriendelijke, zachte, maar wel menens de moeilijke kanten laten zien van wat deze keuze zou betekenen. Want ja, als gezelsschaps-mensje zit ik daar toch heel wat avonden alleen. En een halfjaar, dat is geen halve week, halve maand of half kwartaal, maar zijn wel bijna 200 dagen! We konden zo rustig en weloverwogen met elkaar praten dat de nadelen ook echt binnenkwamen bij mij, zonder dat ik het gevoel had me te moeten verdedigen: ja maar als God het wil, dan kan het! Ik wilde nu ook echt even de twijfel laten binnenkomen, want alleen dan zou ik het idee hebben mijn keuze uiteindelijk weloverwogen gemaakt te hebben.

En ja, toen kwamen de lastigste weken eraan: mensen bidden, mensen vragen zo heel af en toe, mensen zijn enthousiast, anderen bijna jaloers (hè Lisanne ;-)) en weer anderen proberen me een beetje af te remmen. En ondertussen probeer ik Gods stem te verstaan, te voelen welke kant ik word opgeduwd. En dat is zo moeilijk! Al waren de stukken in de Bijbel wel heel vaak eenduidig: geloof, heb vertrouwen, God gaat met ieder mens Zijn weg en Hij is er altijd bij, waar je ook heengaat. Vrienden bidden thuis voor mij, maar ook samen en dat ervaarde ik als echte bemoediging. Met Rob (vader van de kinderen) heb ik een Skype-gesprek en dat verloopt goed, maar toch is het niet overtuigend. Ondertussen mailen we ook wat en spreken we een datum af wanneer ik besloten moet hebben te komen, wat hem betreft ben ik welkom en ook de periode hebben we rond: van half januari t/m eind juli 2013. Vele dagen gaan voorbij en ik begrijp het niet meer: waar is het vuur? Waar is mijn geloof? Het wordt me allemaal te vaag dat ik denk: nee, als het zo moet, dan maar niet. Oké, er staat nog één afspraak gepland: het bezoek aan de ouders van Rob (opa en oma van de 3 meiden die ik mag onderwijzen). Maar ik spreek naar God uit: als ik na dat gesprek nog een duidelijkheid heb, dan ga ik niet. Ik vind dat wel een gewaagde uitspraak, want ik blijf vaak erg twijfelen aan mijn eigen bereidheid: probeer ik dan ook wel écht Gods stem te verstaan?

Al rijdende naar Driel (bij Arnhem) voel ik de onzekerheid: wat moet ik zolang in Haiti doen? Krijg ik niet ontzettend veel heimwee? Naar de tuimeloze gezelligheid en bemoediging van mijn vrienden van de kerk, de vrolijkheid en eindeloze belangstelling van mijn vriendinnen, het vertrouwde leven in Renswouw, en vooral de onvoorwaardelijke liefde en altijd welkome thuiskomst van mijn ouders en broertje? Waarom zou ik hierin stappen? Waarom zou ik dit gaan doen? Naar Rotterdam was ook al zo'n avontuurlijke stap, ontzettend veel geleerd en nooit spijt van gehad, maar moet het nu -een jaar later- weer zo gewaagd? Ik weet het niet...

Bij de ouders van Rob, Anton en Jannie, krijg ik een film te zien en veel foto's over het leven in Haiti. Ze vertellen me verhalen, van hun belevenissen daar, maar ook de situatie zoals het daar is. De moeiten en problemen, het doorzettingsvermogen van Rob en Annemarie. En op het moment dat ik terugrijd voel ik weer wat van die kriebels: ja, het is goed. Ik zal het er moeilijk krijgen en heimwee hebben naar al die gezelligheid hier, maar met de Heere God aan mijn zijde zal ik niet bezwijken. Misschien wankelen, maar zeker niet ten onder gaan.

Zo heb ik uiteindelijk naar Haiti kunnen sturen (op de deadline-dag) dat ik wil komen.

En waarom? Omdat ik geloof dat het er uiteindelijk niet omgaat dat ik het leukste, mooiste of stoerste leven heb geleid, maar of God heeft kunnen doen met mijn leven, wat Hij ermee van plan was.

Ik wil ook jou daarom uitdagen: spreek naar je Schepper uit dat je bereid bent de weg te gaan die Hij wijst. Het stippelen kan beginnen...