Vakantie!
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Mei 2013 | Haïti, Passe Catabois
Dag lieve mensen,
Bedankt voor jullie gelukwensen en vakantiegroeten, we hebben een heerlijke week achter de rug! Het is geweldig om samen te zijn en tegelijk ook zo gewoon, want dit is echt thuis. Zoals het mooie gezegde al leert: thuis is waar je hart is. En dat is deze week bevestigd: het voelde vertrouwd, ondanks al de bijzondere omstandigheden waarin we verkeren, want we houden onvoorwaardelijk van elkaar en dan kan het alleen maar goed zijn.
De mannen hebben prachtig werk verricht, waar het ziekenhuis erg mee geholpen is. Ondertussen hebben de vrouwen het gastenhuis wat opgefrist en opgeruimd, dus ook dat is fijn. Vrijdag zijn we naar de markt in Beau Champs geweest: een drukte van jewelste! Allemaal ‘kraampjes’ met vrijwel steeds dezelfde koopwaar. We hebben lekker een waterijsje genomen en ergens een colaatje gedronken. Mijn vader wilde dit tentje en de vrouw even op de foto vastleggen, maar daar was ze niet van gediend. Sommige Haitianen geloven dat er iets voor eeuwig misgaat met je ziel wanneer de fotoflits in je gezicht verschijnt. Dus nee, dat mocht echt niet gebeuren. We zijn met twee motors naar de markt gegaan en weer terug. Ook dat was erg leuk om eens mee te maken: met z’n tweeën achterop bij een Haitiaanse motorchauffeur. Ze reden keurig en het gaat hier ook niet hard, want dat bespaart brandstofkosten. Dus wanneer je de heuvel afgaat, laat je de motor gewoon in z’n vrij de berg afrollen en vervolgens geef je weer wat gas om de bult op te komen. Ondertussen kijken ze goed waar ze kunnen rijden om geen mensen of ezels voor de voeten te rijden en natuurlijk mooi om de kuilen heen slalommen. Het was echt een leuke rit! En natuurlijk goed om eens te zien hoe de markt er hier aan toe gaat, met in je achterhoofd dat de meeste mensen geen cent te makken hebben om ook maar iets te kopen van wat hier aangeboden wordt.
Deze zondag hebben we een wandeling van anderhalf uur gemaakt over de bergen en door de (stille) dalen hier in de omgeving. Het is heerlijk om zo wandelend te genieten van de natuur, de zon en vooral van elkaar. Dat doen we ook telkens met het eten: het was lekker om bijvoorbeeld weer eens een broodje te beleggen met echte plakjes kaas! En andersom genoten mijn ouders en broer van het avondeten wat ik klaarmaakte met de lokale ingrediënten.
Dinsdagochtend om 4.00 uur scheidt ons gezinnetje zich weer even: de drie gaan weer een busrit afleggen naar Port-Au-Prince, de hoofdstad van Haiti. Daar blijven zij slapen en op woensdagmiddag vertrekken ze naar St. Maarten met een vliegtuigje. Ze zullen daar nog even genieten van de Caraïben en vrijdagochtend begint de terugreis naar Schiphol, via Miami en Londen. Zaterdagmiddag zijn ze dan weer terug op Neerlands bodem.
Voor mij begint morgen de schoolweek weer en gaan we natuurlijk samen stilstaan bij Pinksteren. Ik hoop dat de meiden een heerlijke vakantieweek hebben gehad en dat ze net als ik hebben kunnen genieten en uitrusten. Hun opa en oma zijn donderdag aangekomen bij ons in Passe Catabois, dus dat is wel ontzettend fijn voor hen allemaal!
Tot de volgende keer en blijf optimistisch ondanks de regen, want het was ook zeker nodig voor het landschap!
Heil en zegen,
Anne + Dirk, Sonja en Erik. Dank voor jullie gebed en meeleven!
Bedankt voor jullie gelukwensen en vakantiegroeten, we hebben een heerlijke week achter de rug! Het is geweldig om samen te zijn en tegelijk ook zo gewoon, want dit is echt thuis. Zoals het mooie gezegde al leert: thuis is waar je hart is. En dat is deze week bevestigd: het voelde vertrouwd, ondanks al de bijzondere omstandigheden waarin we verkeren, want we houden onvoorwaardelijk van elkaar en dan kan het alleen maar goed zijn.
De mannen hebben prachtig werk verricht, waar het ziekenhuis erg mee geholpen is. Ondertussen hebben de vrouwen het gastenhuis wat opgefrist en opgeruimd, dus ook dat is fijn. Vrijdag zijn we naar de markt in Beau Champs geweest: een drukte van jewelste! Allemaal ‘kraampjes’ met vrijwel steeds dezelfde koopwaar. We hebben lekker een waterijsje genomen en ergens een colaatje gedronken. Mijn vader wilde dit tentje en de vrouw even op de foto vastleggen, maar daar was ze niet van gediend. Sommige Haitianen geloven dat er iets voor eeuwig misgaat met je ziel wanneer de fotoflits in je gezicht verschijnt. Dus nee, dat mocht echt niet gebeuren. We zijn met twee motors naar de markt gegaan en weer terug. Ook dat was erg leuk om eens mee te maken: met z’n tweeën achterop bij een Haitiaanse motorchauffeur. Ze reden keurig en het gaat hier ook niet hard, want dat bespaart brandstofkosten. Dus wanneer je de heuvel afgaat, laat je de motor gewoon in z’n vrij de berg afrollen en vervolgens geef je weer wat gas om de bult op te komen. Ondertussen kijken ze goed waar ze kunnen rijden om geen mensen of ezels voor de voeten te rijden en natuurlijk mooi om de kuilen heen slalommen. Het was echt een leuke rit! En natuurlijk goed om eens te zien hoe de markt er hier aan toe gaat, met in je achterhoofd dat de meeste mensen geen cent te makken hebben om ook maar iets te kopen van wat hier aangeboden wordt.
Deze zondag hebben we een wandeling van anderhalf uur gemaakt over de bergen en door de (stille) dalen hier in de omgeving. Het is heerlijk om zo wandelend te genieten van de natuur, de zon en vooral van elkaar. Dat doen we ook telkens met het eten: het was lekker om bijvoorbeeld weer eens een broodje te beleggen met echte plakjes kaas! En andersom genoten mijn ouders en broer van het avondeten wat ik klaarmaakte met de lokale ingrediënten.
Dinsdagochtend om 4.00 uur scheidt ons gezinnetje zich weer even: de drie gaan weer een busrit afleggen naar Port-Au-Prince, de hoofdstad van Haiti. Daar blijven zij slapen en op woensdagmiddag vertrekken ze naar St. Maarten met een vliegtuigje. Ze zullen daar nog even genieten van de Caraïben en vrijdagochtend begint de terugreis naar Schiphol, via Miami en Londen. Zaterdagmiddag zijn ze dan weer terug op Neerlands bodem.
Voor mij begint morgen de schoolweek weer en gaan we natuurlijk samen stilstaan bij Pinksteren. Ik hoop dat de meiden een heerlijke vakantieweek hebben gehad en dat ze net als ik hebben kunnen genieten en uitrusten. Hun opa en oma zijn donderdag aangekomen bij ons in Passe Catabois, dus dat is wel ontzettend fijn voor hen allemaal!
Tot de volgende keer en blijf optimistisch ondanks de regen, want het was ook zeker nodig voor het landschap!
Heil en zegen,
Anne + Dirk, Sonja en Erik. Dank voor jullie gebed en meeleven!
-
20 Mei 2013 - 21:59
Liesbeth Nap:
Hoi Anne, Leuk om te lezen dat jullie het goed hebben gehad met elkaar. Nu kunnen ze thuis vast beter begrijpen hoe je daar leeft. Nu ga je aan je tweede periode beginnen. We bidden je veel sterkte toe en dat je daar tot rijke zegen mag zijn. Wat geweldig zul je hier later DV op terug kunnen zien.
Hartelijke Groeten van de Nappen -familie. -
21 Mei 2013 - 20:38
Marjolein:
Hoi Anne!
Je ouders zijn dan vandaag weggegaan als ik het goed begrepen heb... Ohhh. dat zal weer moeilijk zijn voor je!! Maar zet ´m op hoor! Het gaat al opschieten heh?
Gods zegen toegewenst voor je werk met de meiden en alles wat je daar doet en mag beleven!
-
22 Mei 2013 - 16:56
Sonja:
Hallo allemaal,
Hier een reactie van ons 3-en. We hebben gister ( 21 mei) 's morgens om 4 uur weer afscheid genomen van Anne en ja, het was toch weer moeilijk! Al weten we nu dat ze daar in een veilig omgeving leeft, dat hebben we nu aan de lijve ondervonden. Nog 2 maanden en 10 dagen zei Anne en daar kunnen we naar uitzien. We hebben een bijzondere week meegemaakt, heerlijk om weer met Anne te eten, werken, praten en fantaseren over onze nieuw te bouwen boerderij en vooral genieten van het bij elkaar zijn. Maar wat hebben we een armoe gezien en daar zal weinig verandering in komen. De meeste Haitianen weten niet beter en dat is maar goed ook, ze blijven lachen, het zijn vriendelijke mensen die ons blanken vreemd nastaren, maar die ook vriendelijk bonjour of bonsoir terugzeggen. Het is in dit land echt een kwestie van overleven, laten we vooral bidden voor hen, dat is het belangrijkste wat zij nodig hebben!
Het vertrouwen in en het uitzien naar Jezus ( wat we ook regelmatig op auto's hebben zien staan) en niet het geloof in voedoo, want dat is ook sterk aanwezig. Helaas is de moeder van baby Loulou overleden, omdat zij dacht dat zo'n voedoodokter haar beter kon maken! Gelukkig wordt ze nu opgevoed door een oma die het beter weet. Toen Anne en ik in het ziekenhuis waren, hebben we de oma en een gezonde Loulou gezien. Anne heeft even met Jaqueline meegekeken bij het hechten van een wond, maar bij het zien van al dat bloed werd ze draaierig en besloot dat ze niet in de operatiekamer ging kijken. Ik heb een operatie gezien van het verwijderen van vocht uit de scrotum bij een oudere man. Dirk en Erik hebben veel werk verricht, al zijn ze zelf naar Nederlandse begrippen niet zo tevreden over, maar ja, het was roeien met de riemen die er waren.
Niet genoeg ( veilige) machines en materiaal om het zo te maken dat het goed is, maar tevreden zijn dat het werkt. Vooral Erik heeft door het vele laswerk heel wat zweetdruppels laten vallen. Dirk heeft een snijwond opgelopen door het slijpen zonder beschermkap. Tja, zonder kap is makkelijker want dan passen alle maten slijpschijven erop! Boss Ben was zeer te spreken over de Hollandse werkers op klompen en heel blij met het geleverde werk en dat is fijn om te horen. We mochten nog wel een paar weken blijven!
Maar ja, dat zagen vader en zoon niet zo zitten, ze verlangen toch weer naar hun eigen werk in Renswoude en Barneveld. 2 klompen zijn als herinnering naast de voordeur bij Anne opgehangen.
Helaas was onze busreis van Port de Paix naar Port au Prince weer een hele lange avontuur. Na een kwartier stonden we al met een kapotte v-snaar een klein uurtje stil. Na een hobbelige rit van 2 uur waren we bij de lunchplek. Hier hebben we ons brood opgegeten, wat we bij Anne vandaan meegenomen hebben. Dirk en Erik hadden last van hun buik, dus droog brood is dan het beste. Na de pauze stonden we na een kwartier wéér stil! Maar nu was de radiateur kapot en dat is niet best. Een uur later werden we door een andere bus opgehaald en weer teruggebracht naar de lunchplek. Hier hebben we ruim 2 uur gewacht op een bus. Onze medepassagiers blijven lachen en nemen wat te eten en drinken, wat maakt het uit dat het lang duurt, dit is normaal in Haiti! En wij hebben ons er ook maar in berust, het helpt toch niet om je druk te maken ( veel te warm voor), heb je alleen je eigen maar mee! De " nieuwe" bus is langs de kapotte bus gereden om de bagage ( wordt bovenop de bus vastgebonden) op te halen en toen zijn we met hoge snelheid naar Port au Prince gescheurd. Dit is niet overdreven, we zijn door diverse dorpjes gereden en de chauffeur haalt luid toeterend brommers, auto' s en vrachtwagens in. Dankbaar zijn wij dat er niemand aangereden is! Langzaam zijn de Haitianen in werken en lopen, maar laat ze plaatsnemen achter een stuur en er gaat een knop om naar roekeloos gedrag! Om 5 uur kwamen we bij het " busstation" aan waar we door een neef van Nader naar ons hotel zijn gebracht. Oooh wat is een douche dan lekker zeg, na zo'n lange plakkerige dag! Na het eten gingen we moe, maar beseffend hoe dankbaar we mogen zijn om 9 uur naar bed.
Want dat leer je wel in zo'n arm land: wat mogen we de Heere God dankbaar zijn dat we geboren zijn in Nederland, waar we het (te) goed hebben. In Haiti gooi je geen eten weg, dat bewaar je, groenteafval en broodkruimels maak je de Babet de hond, kippen, schapen of geiten die hier rondlopen blij mee.
Maar we hebben ook mooie dingen meegemaakt, zoals het donker 's avonds, de stilte en een mooie natuur ( helaas bezaaid met afval). Ik denk dat wij een beetje, maar Anne straks heel veel moet wennen aan de industriegeluiden op de Molenstraat. We mailen foto's naar Anne die ze op haar weblog kan zetten. Tot ziens in Renswoude! Groeten van Dirk, Erik en Sonja -
23 Mei 2013 - 13:48
Jannet Versteeg:
Hoi Anne,
Wat is het toch mooi om te kunnen reizen, zo is het toch mogelijk om binnen (redelijk) korte tijd elkaar toch op te zoeken ook al is het over zovele kilometers.
Fijn dat jullie het goed gehad hebben met elkaar. Anne je hebt de langste periode erop zitten en ben je al een beetje met het aftellen begonnen. Al met al is het toch een groot avontuur om in zo n andere cultuur je steentje bij te dragen en is het knap dat ja dat doet en een zegen dat je het mag doen.
Je leert er veel van zoals relatieveren waar wij hier in Nederland vaak mee bezig zijn met al het gehaast enzo. het gaat er om hoeveel we er echt voor elkaar kunnen zijn.
Verder kijken wij uit naar je ouders en Erik die in het weekend in Renswoude terug hopen te zijn en zijn benieuwd naar hun verhalen en foto s.
Fijne tijd en groeten van Reijer en Jannet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
