De grote stad

Hallo hallo! Wie stinkt daar zo? Is dat het mannetje van de radio?

Nee, deze keer is het de stad Port de Paix! Al valt het mee hoor, maar er zijn zo van die plekjes waar je liever je neus dicht knijpt of met een grote boog omheen loopt. Maar dat hoort bij de stad hè. Waarom ik dat zo goed weet? Zaterdag heb ik een uitstapje gemaakt! En het was geweldig! Ik ben twee keer eerder in deze dichtstbijzijnde grote stad geweest, maar er nooit doorheen gelopen. De eerste keer was toen ik aankwam met de binnenlandse vlucht: vermoeid, instappend in de auto en rechtstreeks naar Passe Catabois om eindelijk te beseffen: ik ben op mijn eindbestemming. De tweede keer om ons gezin te herenigen: naar het busstation waar we heel lang hebben gewacht ’s avonds tot de bus met mijn ouders en Erik aankwam. En toen het dan eindelijk middernacht was zijn we ook zo snel mogelijk weer uit die stad weggereden. Ik keek wat om me heen, maar je beleeft de stad niet echt. Zaterdag wel! Ruiken op de markt en onderweg bij de afvalhopen, proeven van de luxe bij een hotel, kijken naar de zee, luisteren naar de radio op de motortaxi. Allemaal nieuwe indrukken, maar zo heerlijk om het Vrij Uit gevoel te hebben: even helemaal weg!

Om jullie wat gerust te stellen zal ik eerst vertellen hoe begin deze week is afgelopen: zondag, maandag en dinsdag heb ik thuis ziek op bed gelegen. Mijn maag heeft zich helemaal geleegd en gereinigd, dus woensdag was ik slap, maar ik wilde het weer proberen. De ochtend heb ik lesgegeven, om 12 uur de meiden uitgezwaaid en de middag nog wat schoolwerk gedaan. Om half 3 weer thuis om bij te komen van de eerste dag en moed te verzamelen voor de rest van de week. Donderdag en vrijdag de hele dag les gegeven en met het eten is het steeds wat smaakvoller geworden en gelukkig allemaal blijven zitten. Dus daarom aan Joanne groen licht gegeven om Teva de motorchauffeur te regelen, want dat dagje uit zag ik wel zitten.

Zaterdagmorgen om half 8 zijn we het weekend ook als normaal begonnen met hardlopen: Joanne en ik. Dit was weer de eerste keer na mijn ziek zijn, want dinsdag en donderdagmiddag had ik het overgeslagen. Maar het hardlopen ging prima. Om 10.00 uur kwam Teva en zijn we samen achterop naar Port de Paix gereden. Dat duurt zo’n 30 à 40 minuten als de weg goed is en dat was ‘ie. Het is heerlijk om je toe te vertrouwen aan een ervaren motorbestuurder en gewoon te kunnen genieten van alles om je heen. Wisselende natuur en mooie kleuren groen, zelfs een boom die helemaal in rode bloesem stond te bloeien! Bij het afstappen van de motor kwam ik per ongeluk heel even tegen de motorpijp aan met mijn kuit, dus daar zit nu brandblaar. Maar dat mocht en kon de pret niet drukken. We hebben eerst drie supermarkten bezocht, whaaa! Daar was ik al vijf en halve maand niet meer geweest! De eerste was zo goed als leeg, bij de andere twee keek ik mijn ogen uit (Joanne gaat wel vaker, maar blijft zich ook verbazen). Niet over de hoeveelheid of de bijzondere dingen, maar de vreemde dingen voor hier: een bakblik in de vorm van een kerstboom bijvoorbeeld. Waarom zou iemand dat hier kopen? En plastic lepels, kartonnen kinderbordjes van Disney, haarverf, een paar blenders (keukenmachines), huistelefoons, enz. De winkels stonden niet vol zoals bij ons, maar op elk schapje staan een paar potjes of exemplaren en het is vreemd, heel vreemd om te zien. Ik heb even wat wc-papier gekocht, want dat was net zo duur als op de markt bij ons, maar dan van Kleenex! … Kleenex! Lees het even goed hè, dat betekent wc-papier dat stevig en zacht is: wauw! Joanne heeft een pot pindakaas geshopt en een paar kaarsen. Voor de gezelligheid, leuker kunnen we Haiti niet maken, wel aangenamer. Buiten let je weer goed op waar je loopt, want er kunnen zo maar gaten in de weg zitten en de motors letten niet op voetgangers, wij dienen hen te ontwijken.

Vervolgens zijn we naar de markt gelopen. Beetje dezelfde spullen als bij ons, maar dan allemaal groter en vooral méér. Maar toch netjes uitgestald. Bijzonder hoe de mensen moed blijven houden om het allemaal uit te stallen, want de buurvrouw 2x naast je en twintig meter verderop opnieuw hebben precies hetzelfde en in dat ritme gaat het de hele straat door. Wij zijn dus na een tijdje ook wel klaar, maar er was ook nog een overdekt gedeelte. Dat betekent onder andere nog véél meer vliegen en natuurlijk… de stank blijft daar ook wat beter hangen. Vis is erg overheersend maar gaat nog, de lucht van de andere beestjes deed me minder goed, dus ik vroeg of we even een ander steegje konden nemen. Zo sterk bleek mijn maag nog niet te zijn. Buiten rook het trouwens erg naar kruiden, vooral kruidnagel was sterk vertegenwoordigd. Dan moet je ook niet denken aan een potje of pakje zoals wij ze kennen, maar aan een 50 kilo jutezak vol! Dus ja, die geur komt je wel tegemoet.

Na het markt-avontuur, waar we lekkere uien hebben gevonden voor op de pizza (hier waren ze dus nog wel in de handel) en ook kleine paprikaatjes (die heb ik nog niet op!) zijn we op zoek gegaan naar een motortaxi. Dat is niet moeilijk, je hoeft maar even naar een motor te kijken en de mannen wenken dat ze je graag vervoeren. De eerste de beste hebben we dus genomen, allebei bij een ander achterop. Ritjes binnen de stad kosten altijd 3 Haitiaanse dollar, dus dat is makkelijk afrekenen (dat is 30 eurocent). Joanne legde ze uit dat we naar Beach Hotel wilden en zo geschiedde. Lekkere stoeltjes met zacht leer buiten en uitzicht over zee! Het was echt even een vakantiegevoel wat naar boven kwam, en daarmee ook de vermoeidheid van de week. Pfff, even rust. Ook rust na die drukke, drukke stad waar je oren om de haverklap de begroeting ‘Blanc! Blanc!’ proberen te negeren. Fijn, hier was het stil. Een paar mannen, maar die hadden snel genoeg door dat we er niet voor hen zaten maar voor onze rust. We hebben lekker sap besteld: mango-wortel. En deze keer sap die niet te zoet is en erg lekker, wat heb ik genoten. Vervolgens ook nog een heerlijke lunch van kippenpootjes en rijst, mmmm! Veel te veel, ook lang niet op, dus een reden om nog even uit te buiken. We hebben daar wel twee uur gezeten. Gezellig gekletst en genoten van de luxe die we hier hadden. En het is oneerlijk, maar soms is het goed om daar even niet aan te denken en maar gewoon te genieten van de luxe die er nu voor ons voor het oprapen ligt. Bij het afrekenen van deze twee maaltijden en drie drankjes moesten we 95 dollar betalen, een kleine 10 euro dus. En.. Joanne trakteerde, wat een lieverd! Nogmaals dankjewel!

Na een bezoekje aan het toilet: hangen en niet kijken, zo snel mogelijk wegwezen en handen met je eigen handgel schoonwassen, zijn we weggegaan. Op zoek naar de hoofdstraat, die hadden we snel weer te pakken en daar staan de motortaxi’s al weer voor je klaar om je mee te nemen. Op elke hoek staan ze wel uit te kijken naar mensen die ze mogen vervoeren. Allebei weer bij iemand achterop die ons brachten naar het tankstation National, waar Teva op ons wachtte. Hij heeft ons weer terug gebracht naar Passe Catabois. Onderweg wel even gestopt om mijn buik te laten rusten, want al dat gehobbel vond ‘ie niet zo prettig na die maaltijd. Vervolgens hebben Joanne en ik ook van zitplek gewisseld: ik weer tussenin. Dat is minder hobbelig en mijn buik zat stevig tegen Teva’s rug en die warmte was ook wel aangenaam!

Om half 4 kwamen we moe, maar toch ook helemaal opgeladen thuis. Lekker een douche genomen, want het stof zat ondertussen overal waar ik me ingesmeerd had. Ook mijn hoofd kon wel wat verkoeling gebruiken na al die zon (had wel een sjaaltje om hoor, wees gerust). Verder nog even drie bedjes opgemaakt in de gastenhuis-slaapkamers, want er komen drie vrijwilligers voor twee weken helpen bij het ziekenhuis. Heel fijn en die begroeten we natuurlijk met een gespreid bedje en aangeveegde badkamer.

Foto’s heb ik niet van dit avontuurlijke dagje uit, dus dit verhaal is hopelijk beeldend genoeg om jullie te kunnen laten meegenieten. Nog 5 lesweken te gaan, ik vind het erg vreemd dat ik daarna geen juf meer ben van deze drie bijzondere meisjes. Bid voor ons, dat ze nog iets mogen meekrijgen van mijn passies, geloof en goede wil en ik van hun glimlach, doorzettingsvermogen en persoonlijkheid.

Graag tot volgende week en dank voor jullie trouwe lezen, groetjes van Anne