Leren, volharden, bidden en uitzien

Dag allemaal,

Hierbij even een korte update van de afgelopen week. Jullie hebben de foto’s kunnen bekijken en het verslag van onze koninginnedag/koningsdag/kroningsdag kunnen lezen. Deze week hebben we verder in de klas stil gestaan bij de Tweede Wereldoorlog. Ik moet eerlijk zeggen dat het me allemaal best wel weer heeft aangegrepen hoe er in de oorlog met mensen is omgegaan. Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? De meest gestelde vraag van de meiden was dan ook: maar hoe konden ze dat doen, al die soldaten? Was er dan niemand die het eigenlijk niet wilde? Vast wel, maar je kon er eigenlijk niet voor kiezen om het niet te doen: Hitlers wil, was ook de wet. Zelfs als dat dus verre van rechtvaardig is, zijn mensen in staat het toch op te volgen. In hoeverre laten wij ons leiden door wat anderen vinden en willen van ons? Blijf zelf nadenken of dit wel werkelijk goed en rechtvaardig is! En daar kunnen we als mensen nooit helemaal eerlijk in oordelen, want we zijn God niet, maar daarom is het zo belangrijk dat je je dus steeds afhankelijk naar Hem toekeert: wat vindt U hier nu van?

Deze week heb ik het dan toch maar even gedaan: een foto maken van een blad dat op de grond gevallen is. Ik vond het wat raar tegenover de mensen hier, want voor hen is het heel normaal, maar toen ik het voor het eerst zag dacht ik ook: huh, das apart groot! Dus dat wil ik toch even met jullie delen. Dat palmbladeren groot zijn weten jullie, maar van een loofboom is dat toch anders. Vandaar hier een blad met nerven en mijn voetjes ernaast ter vergelijking (maat 40, dus je kunt ook nog uitrekenen hoe groot dat blad dan precies is). Het is trouwens gelijk leuk om te zien dat mijn voeten niet meer zo wit zijn gelijk mijn schoenen, ha! Er zit dus een kleurtje op!

Dat mag ondertussen ook wel, want ik vind het steeds warmer worden, dus soms kies ook ik er nu voor om in de schaduw te gaan zitten. Eerder zat ik dat half uurtje tussen de middag altijd lekker in de zon, dat probeer ik nog steeds, maar soms… is het echt niet meer uit te houden! Dus ik ben blij dat ik dat de eerste maanden wel heb gedaan om wat stralen op te vangen met mijn huidje.

Ik zie uit naar vrijdagavond, want dan…. jahoe! Komen Erik en mijn ouders, wat heb ik daar veel zin in zeg! En tegelijk kan ik het me niet voorstellen om hen hier bij me te hebben. Het is echt een plek waar ik steeds alleen ben, niet een plek waar bekenden uit mijn ‘Nederlandse wereld’ bij horen, behalve Jacqueline dan! En dat is ook nog wel altijd heel fijn, want dan kunnen we het gewoon even over personen en situaties hebben die we allebei uit dat ‘wereldje’ kennen: de kids Boon, de familie Van de Weerd, de durpies waar we wonen: dat is gewoon heel prettig! En nu dus ook bijna weer met mijn eigen gezin over van alles!

Zaterdagavond hebben Joanne en ik een tijdje met Ben gepraat. Lekker buiten bij Joanne’s gezellige olielamp en ondergaande zon die voor prachtige kleuren in de lucht zorgt. Ben vertelde over zijn jeugd en een paar situaties die hem erbij bepaalden om te kiezen zichzelf en zijn gezin over te geven aan de Heere. Je leven los te laten, niet meer onafhankelijk willen zijn, maar inzien dat we afhankelijk zijn van Iemand die hoger is en van ons houdt. Die een relatie met je wil, maar ook je vertrouwen. Ik gaf toen ook aan dat ik er soms wel bang voor ben welke situaties mij nog zullen treffen, om dit allemaal te leren, te weten en vooral te dóen. Want in de meest moeilijke momenten leer je het meest.

En misschien is dat ook wel de harde waarheid van de meiden die ik nu lesgeef. Het is voor twee van hen zó moeilijk om dingen te begrijpen en te onthouden, dat we er allemaal wel eens ‘hopeloos’ van worden. Maar ook met hun leven heeft God een plan en juist op school, in die moeilijke momenten, mogen ze leren door te zetten. En ook: little by little, step by step. Zo mogen ook wij stapje voor stapje leren en mensen die we liefhebben toevertrouwen aan Hem.

Wat dat betreft wil ik jullie allemaal ook heel erg bedanken voor het gebed en de berichtjes die ik op welke manier dan ook lees. Het is niet te beschrijven hoe waardevol, betekenisvol en soms zelfs ontroerend dit voor mij is. Dat er zoveel meegeleefd wordt en dat ik steeds in moeilijke momenten mag ervaren Wie er bij me is en ik geloof ook zeker dat jullie gebed daarin helpt: de weg van God naar mij lijkt dan ineens veel breder te zijn, waardoor zijn zegen rijkelijk naar me toe komt. De situaties blijven moeilijk, maar ik ontvang er wel kracht voor: omdat jullie gebed verhoord wordt. Nou, zo is dat ook met uw/jouw gebed voor regen hier: vrijdag op zaterdag is er heel erg veel regen gevallen. Zaterdag overdag ook nog regelmatig een flinke bui, waardoor er nu riviertjes zijn die ik nooit eerder had gezien of in elk geval nooit had zien stromen. God zij dank!

Ook de mensen van de Heigraaf bedankt voor de gezellige reacties, tis een beetje een gek idee dat jullie momenteel weer zo’n heerlijke recreatieweek hebben beleefd: maar ik weet zeker dat die ouderwets gezellig was!

Hartelijke groetjes van het jufje op Haiti

P.s. Helpen met de zoektocht naar een opvolgster hier mag nog steeds, tot nu toe hebben we twee reacties. Eén is genoeg, dus bid ook voor deze twee dames!