Tour de lach

Hallo daar!

Zoals jullie bij de reacties kunnen lezen heeft mijn moeder een oproep gedaan om (kinder)kleding te sparen voor de bevolking hier op Haïti. Jullie kunnen het bij mijn ouders afgeven of even laten weten wanneer ze het mogen ophalen. Wanneer ik hier om mee heen kijk is het ook ‘grappig’ (ondanks de schrijnende reden waarom) om te zien dat kinderen shirtjes van Jip & Janneke dragen, typisch Nederlands natuurlijk en alleen bij de Hema te verkrijgen. Maar het wordt dus zeker gedragen!

Deze week was op school een zeer enerverende week. Mijn Treffer-maatjes weten nu precies wat ik bedoel: voor de anderen die het graag in gewone taal willen: slopend! Op school is er heel wat voor gevallen, maar… eind goed op vrijdagmiddag, dus… al goed! Heb me na die heftige dagjes maar verwend met chocola of hardlopen en lekker ruikend wasgoed, wat ik kon wassen met een restje wasverzachter wat was blijven staan. Hmm!

Rondje hardlopen
Ik neem jullie even mee op mijn rondje hardlopen van dinsdag, want er gebeurde een paar dingetjes die ik graag even wil delen, om jullie maar een heel klein beetje te kunnen meenemen in het leven van hier.
Met mijn schoenen gestrikt en waterflesje gereed stapte ik naar buiten, draaide me om de deur op slot te draaien en zag wat voor rommel ik had achtergelaten in huis. Rommel? Nee, geen spullen, maar mijn schoenen had ik van de laatste wandeling (zondagavond) nog niet goed schoongemaakt. Die dag had het geregend, dus er zat veel modder onder geplakt. Ik had er al wel wat vanaf geklopt, maar de laatste plakkaten klei lagen nu dus in mijn huis. Dat er nog even uitgeveegd en toen op pad. Warm! Het was 16.45 uur, maar de zon scheen nog volop. Maar dat hoort erbij, dus hup in de pas! Babet de hond liep ook mee, gezellig. Een heuveltje af en om de hoek stond net een klein geitje vastgebonden, we schrokken allebei, maar ik liep snel weer door. Een poort door en dan kom ik op een grote weg langs de scholen, het voetbalveld en de RK kerk. Gelukkig deze keer niet zoveel mensen, de school was waarschijnlijk nog niet uit (of juist wel, want op de terugweg was het ook rustig) en er was geen training. Dus een keer geen mensen die je uitlachen, het is hier namelijk echt ‘gekkenwerk’ als je gaat rennen. Lekker de helling af en dan langs het riviertje verder. Een man staat er zijn motor te wassen en waarschijnlijk ook zichzelf, want zijn bovenlichaam is ontbloot. En dat doen mannen hier alleen als ze zich wassen, in het openbare leven is het ‘not done’. Ik ben hem net voorbij als ik midden in een fikse doorn stap, want hij gaat dwars door mijn schoenzool heen. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Au! Precies in mijn grote teen. Ik stop even en de man vraagt of het gaat (tenminste, daar ga ik vanuit, het kan ook dat hij iets heel anders zei, want ik verstond het niet). Ik reageerde met ‘C’est oké, merci!’, hij knikte terug en ik zette het weer op een lopen. Maar dat deed me toch fiks zeer en ik dacht ook te voelen dat het bloedde. Doorlopen of toch even kijken? Goed dan, je weet maar nooit, straks zit die prikkel er nog in. Ik strijk neer op het gras en trek mijn schoen uit. Direct staan er drie jongetjes om me heen om eens even tegen mij aan te praten. ‘Sorry, moi pas parle Créol, pardon.’ Ze begrijpen het vast, maar gaan natuurlijk wel door met praten, want wie weet verstaat madam wel een paar woordjes? ‘Moi pas comprend Créol!’ (Je ziet: het is erg scheef Frans, ik schrijf het nog op z’n Frans, maar ook dat is anders. Het woordje ‘je’ voor ik kennen ze niet, alles is ‘moi’ en geen ‘tu’ voor jou maar ‘toi’.) De jongens blijven toekijken en praten zachtjes onderling, dat bevalt me beter. Terwijl ik meeluister, want inderdaad: ik versta wel íets. Vooral de woorden die zij ook denken dat ik ken: ‘dollar’ en ‘gourd’, maar ze durven er niet hardop om te vragen, wat ze eigenlijk wel horen te doen bij een Blanke: wie durft? Er volgt geen officiële vraag. Ik zie ondertussen de bloedvlek al op mijn witte sokje, maar aan mijn teen is verder niets te zien dan een piepklein gaatje. Nou, daar mag ik vast wel mee verder rennen. Toen was ik me er wel weer bewust van dat ik hier al zoveel meer wondjes heb opgelopen dan in NL, dat is ook niet gek met die rare ondergrond, maar toch wel onwennig. Twee lelijke knieën, allemaal bultjes van de muggen en vliegjes, vieze nagels en een gaatje in mijn grote teen. Nouja, opstaan en weer doorgaan: allee, Babet, madam is weer klaar. Het gaat, als ik maar bewust mijn linkervoet neerzet op vlakke stukken en niet precies op een randje van een steen. Aan het eind van het pad langs de rivier loop ik een moeder met twee kinderen tegemoet. In hun blootje, alleen de onderbroekjes aan, zitten en staan ze zich te wassen. Ik rust hier altijd even uit en mag waarschijnlijk onbeschaamd kijken, want dat zouden zij ook doen, maar dat kan mijn geweten niet aan. Dus vandaag kijk ik de andere kant op, naar de schaapjes links (rechts is de rivier). Voldoende uitgepuft? Dan gaan we weer terug, kijken of die jongetjes er nog staan. Onder luid gelach van de dames vertrek ik weer. Ja hoor, de jongens zijn er nog. Zo leuk als ze aan het spelen waren voordat ik gearriveerd was op de heenweg, zo jammerlijk staan ze nu onder een mangoboom. Twee van hen hebben het op een huilen en klagen gezet, de derde staat er tussen met een hoofd: tja, ik moet eigenlijk ook meedoen met nep-huilen, maar vind het nog een beetje vreemd. Niet gek, want het is ook zo overdreven en onecht als het maar zijn kan. Ik kan niet anders dan ze een glimlachje geven van: jongens, helaas pindakaas, maar tis jullie niet gelukt meelij te wekken bij madam Blanc. Ik loop weer verder en kom weer langs meneer motor, let goed op de takken waar ik net in de doorn stapte en kom uit bij de plek waar de helling weer omhoog loopt: weg van de rivier. Dat stuk is zo stijl dat ik het altijd loop. Op die weg begroet ik twee tegemoet komende dames met een vriendelijk: ‘Bonsoir!’ Die groet krijg ik terug, maar ook de vraag of ik eten heb: één van de dames wrijft met een beteuterd gezicht over haar buik en wijst naar mij. Ik zeg ‘non’. Dan maar vragen om een dollar soms? ‘Non.’ En ik klop op mijn kleding: zie je? Ik heb niets bij me om jou te geven. Ze probeert het nog één keer door naar haar eigen zak te grijpen: daar kan bij jou toch wel geld in zitten? ‘Non, pas un dollar, sorry. Bye bye!’ En ieder gaat weer haar weg. Maar ondertussen denk ik: wat een bizarre wereld toch… alsof ik dan ook zomaar even wat geld zou geven? Maarja, in nood is alles te proberen: nee heb je en ja kan je krijgen. Bij mijn laatste hardloop-tripje, vanaf de RK-kerk naar huis kom ik nog langs een kraampje waar vaak vrouwen zitten. Meestal is ‘Bonsoir!’ over en weer genoeg, maar vandaag gaan er twee breeduit op de weg staan als ik aankom. Ik glimlach en groet hen, dat doen zij ook en ze beginnen met hun heupen te wiegen en te lachen. Maar ik kan gewoon niet uitleggen hoe dat lachen klinkt, het is echt keihard uitlachen. Ik lach terug, zij schreeuwen, ik roep ‘oui!’ en ze lachen nog harder. Even later, als ik al weer een eind verder ben roepen ze nog een keer ‘Anné!’ -‘Oui!’ -‘brabbel-de-brabbel’ -‘Aaaah!’ en ze lachen weer. Nouja, als ik deze vrouwen op zo’n manier een plezierige dag bezorg, dan doe ik dat heel graag. Scheelt weer een zak brood op je rug meesjouwen, want ik hoef alleen maar ‘oui’ ‘aaah’ en ‘bonsoir’ te roepen, en natuurlijk als een gek rond te rennen en hun (roddel?)middag kan niet meer stuk. Die rare blanken ook! Maar toch leuk dat ze ondertussen mijn naam wel goed weten. ;-)

Nou, dit was mijn verslag voor deze week weer. Tot de volgende keer!
Groetjes!