Toetjes, sterren en een ja-woord

Oh, lieve mensen in Nederland, ik moet jullie toch zoiets heerlijks zeggen. Het is vrijdagavond de 26e en ik heb zojuist bij mijn achterburen gegeten samen met buurman Ben. En wat was het heerlijk! Pizza met een echte dunne bodem van deeg. Met echt zoiets verrukkelijks: Parmezaanse korreltjes kaas en uitgebakken bacon! Mensenlief, het was een feestmaal! En toen we daar nog niet geheel van uitgebuikt waren kwam het volgende feestnummer… een werkelijk toetje! Had Ben vanuit Amerika meegenomen: vanille en chocopuddinkjes in een plastic kuipje. Mmmm! Ik heb er met ieder muizenhapje van genoten, zelfs zo erg dat Ben uiteindelijk voorstelde om maar een tandenstoker voor me te halen, want dat theelepeltje leek wel te groot voor mijn hapjes. Maar dit moment kon voor mij niet lang genoeg duren. En ondertussen dacht ik aan de reactie die ik een paar uur daarvoor bij Janita’s Facebookfoto had geplaatst: jaloers op de Campina-oranjetoetjes. Nou, die jaloezie is nu weg hoor, ik heb mijn eigen vanilletoetje gehad!

In de klas:
Die oranjetoetjes zijn niet het enige in Nederland met die kleur heb ik al vernomen. Mijn moeder scande even een Blokkerfolder in en ook in de kranten staat elke week wel weer iets over de oranjekoorts. Laten wij daarom vanuit Haïti jullie er ook nog aan herinneren dat 4 en 5 mei eraan zitten te komen. De dagen om stil te staan bij het lijden én de verlossing uit de Tweede Wereldoorlog. Hoe vreselijk die tijd is geweest, beseffen wij meer en meer nu we er dagelijks in de klas bij stil staan. We hebben in deze eerste themaweek stilgestaan bij koningin Wilhelmina die gevlucht is naar Londen met haar gezin. Niet om de Nederlanders in de steek te laten, maar om hen vanuit een veiligere plek te kunnen helpen. De vraag was dan wel: waarom konden zij niet alle Joden meenemen? En als dat dan teveel is, waarom niet in elk geval een paar kinderen extra? Ook het verbodsbord voor de Joden, de gele ster en het onderduiken zijn elementen van de WOII die de meiden hier nu beter kunnen plaatsen. De interesse is groot en ik ben dankbaar dat ze hier zo gemotiveerd mee aan de slag gaan, vragen stellen en nieuwsgierig zijn. Maar wat vooral opvalt, is hun verbazing. Elke dag kwam deze vraag wel een keer naar boven: Waarom deed Hitler dat, hoe kon hij dit doen? En al die mensen die hem hielpen, die hadden toch wel door dat het niet deugde? Kindervragen brengen zo duidelijk ook onze vragen bloot… tja, hoe heeft iemand het zover kunnen laten komen?

Vanuit het ziekenhuis:
Een aantal van jullie volgt ook de weblog van Jacqueline of dokter Anne-Marie en zij weten dit al. Voor de meesten mensen is het nieuws: ik heb een paar maanden terug geschreven over Loulou. Een ondervoed meisje dat hier terecht kwam samen met haar moeder die aan tuberculose leidt. Vorige week zondag is moeder overleden. Waarschijnlijk door het innemen van medicatie die ze van de voedoe-dokter heeft gekocht. Kruidendrankjes en tovergif bestaan dus niet alleen in sprookjes en bij Donald Duck in het hutje van Zwarte Magica, maar is hier de realiteit die mensenlevens opeist. Loulou is ondertussen aardig aangesterkt en nu met haar oma naar huis gegaan. Hoe ze daar verder verzorgd zal worden en of ze maandelijks terug komt voor controle, is afwachten.

In juli komen twee vriendinnen mij hier opzoeken en het project ondersteunen waar ze kunnen. Bettina begint daar nu al in mijn geliefde Renswouw mee: wanneer je daar in de maand mei je lege statiegeldflessen bij de Emté inlevert, kan je ervoor kiezen dat het geld ten goede komt aan de patiënten hier in het ziekenhuis van Passe Catabois. Ik weet niet hoe ik jullie meer kan aanmoedigen dan te zeggen: doen! Bettina zorgt er voor dat het geld naar een rekening gaat die gebruikt wordt om arme mensen te helpen de medicatie en het voedsel te betalen dat hen wordt aangeboden vanuit het ziekenhuis hier. Die medicijnen en etenswaren moeten namelijk ergens van betaald worden en wat is er nou mooier als ook u en jij daar een steentje aan bijdragen? En het wordt alleen gebruikt voor mensen die het hier écht niet zelf kunnen betalen. Ik heb al gehoord dat er in het ziekenhuis zelfs een medewerkster is aangesteld met de verantwoorde taak om te beoordelen of iemand het zelf kan betalen of inderdaad het geld niet heeft, zoals velen beweren. Mooi hè? Dat is een vrouw die de lokale gemeenschap goed kent, dus ook weet of het niet ergens in de familie zit. Zo werken we allemaal aan een zo rechtvaardige mogelijke manier van werken. Bedankt ook voor de kleding die er al is gebracht bij mijn ouders, fijn!

Bruiloft
Het is al even geleden, maar ik heb er nog niet over geschreven naar jullie: vorige week zaterdag is Manet getrouwd. Manet (21 jaar) werkt als verpleegkundige in het ziekenhuis. Ze heeft het werk geleerd door bij Anne-Marie het werk ‘af te kijken’ en zet zit goed in voor haar eigen volk. Het was bijzonder om getuige te zijn van haar ja-woord en alles daar omheen. Het huwelijk wordt bevestigd in de kerk, dus niet in een ‘gemeentehuis’ o.i.d. De planning was om 8 uur in de kerk, maar de dominee wist van tevoren al dat het half 9 zou worden, dus ook wij hielden die tijd maar aan. Dat bleek nog veel te vroeg, want ik denk dat het wel half 10 was voordat het bruidspaar arriveerde. ‘Stralen’ was er deze dag niet bij, want de bruid had de hele week niet geslapen en nauwelijks gegeten. De dienst begon met liedjes van Celine Dion (afwisselend Frans en Engels) waarop gedanst werd door vrienden van het bruidspaar. Het eerste danspaar was zelf ook gekleed in bruidskleding, waardoor je even dacht: hé, daar komen ze! Op het filmpje zie je hen op de voorste bank zitten. Miriam was één van de bruidsmeisjes en heeft ook een introdansje gedaan. De gasten zagen er geweldig feestelijk uit! Al is het voor Nederlandse begrippen allemaal erg over de top en nep, maar voor hier ontzettend mooi en echt anders dan normaal. Het filmpje geeft direct een beeld van de kerk waar ik wekelijks zit. Nu dus erg mooi versierd voor de bruiloft in de kleuren die je overal terugzag: appeltjesgroen en wit. De drie ‘blanken’ die je achterin ziet zitten zijn Anne-Marie, Jacqueline en Ben. Een mooie foto van het bruidspaar heb ik helaas niet. Die zullen er vast wel zijn, want er was niet één prof-fotograaf, maar allemaal jongemannen die met hun mobieltjes in de weer waren en zo dus vaak in de weg stonden.

Nieuwe leerkracht
Twee weken geleden schreef ik over de advertentie voor een nieuwe leerkracht die we onder de aandacht willen brengen. We hebben tot nu toe twee reacties, er volgen er misschien nog wel meer. We hopen natuurlijk van harte dat er iemand bereid is om voor een schooljaar hier te komen werken: van september t/m juni in elk geval. Blijven jullie meebidden?

Tot slot
Ik hoop dat jullie allemaal een hele bijzondere Koninginnedag zullen beleven dinsdag. Het is gek om er niet bij te zijn, maar aan de andere kant heb ik ook geen idee wat ik mis. Zoals ik weet dat er een stevige griep heeft geheerst in Nederland, zo weet ik dat er nu een flinke oranje-koorts is. Maar ik heb er hier geen erg in. We zullen ons best doen het dinsdag mee te vieren door even niet aan de verschrikkelijke Jodenvervolging te denken, maar die dag blij te zijn!
Een zonnige groet vanuit mijn huisje met oranje muren, en daar kunnen jullie lekker niet tegenop! :-P